Ριζιμιό

    Γιάννη μού λείπεις...δε μετρώ την

    απουσία σου με το χρόνο που πέρασε ή

    που θα συνεχίσει να κυλά αλλά με την

    ψυχή...Εξακολουθώ να νιώθω 

    μεγάλη μοναξιά μέσα στα δήθεν και

    σ'όλους τους νεκροζώντανους που

    με περιβάλλουν.Θυμάμαι καλά,το πρώτο

    πράγμα που ρώτησα μετα το σοκ της είδησης

    ήταν ενα.Ήταν ακαριαίο; Kαι είπαν Ναί.

    Πόνεσα.Γιατι ξέρω καλά πως ένιωσες.

    Η βίαιη έξοδος της ψυχής απο το σώμα κόβει

    σαν δίστομη λεπίδα. Κι η ενσυναίσθηση

    του μάταιου το ίδιο.Μ'έχει στοιχειώσει

    μου'χει ρημάξει την ψυχή.Θυμάμαι όταν

    μου ζήτησες την τίγρη..ήθελες να τη δεις

    σε βίντεο.Ανέτρεψες τους δισταγμούς μου

    κι έτσι το έφτιαξα με δέος αλλα και με

    μια ανησυχία..Ήταν το τελευταίο που είδες.!

    Η Τιγρης δαμάζεται Γιάννη μου.Με μικρές

    καθημερινές επίπονες προσπάθειες και με

    ανάσες ακριβές.Συμφιλίωση με το μέσα μας

    σκοτάδι και μάχη για την έξοδο στο Φως.

    Δυστυχώς προηγήθηκα..31-1-1993 κι επέστρεψα

    τέλη Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς.

    Δεν στο είπα ποτέ.Δεν πρόλαβα..όπως δεν

    πρόλαβες και σύ να κεράσεις το βαρκάρη.

    Είσαι μέσα στην ψυχή μου σαν ένα ατόφιο

    κομμάτι πολύτιμο ζωής κι έτσι θα παραμείνεις.

    Έχουν αλλάξει πολλά.Θραύσματα αλήθειας πια

    άφοβα κι οριακά πάντα στην κόψη της στιγμής

    με όλα όσα φέρνει και παίρνει καθως κυλά...

    Μου λείπεις με την βαθύτερα υπαρξιακή έννοια

    και ομολογώ την αδυναμία μου:

    Δεν Αντέχω Άλλες Απώλειες.Κι ας ξέρω ότι

    είστε καλά εκει κι ας νιώθω τη γαλήνη σας.

    Κάπου Κάποτε Κάπως θα ανταμώσουν ξανά

    οι ψυχές μας.Στων Αστεριών το Φως Λοιπόν.!!!