Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Το αράγιστο... εύθραυστο.






       Πέρασε ενας χρονος και κάτι απο τη 
       δημιουργια αυτου του βιντεο.Άλλαξαν
       απο τοτε πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις
       μα δεν ολοκληρώθηκε το γκρέμισμα
       της αυταπάτης.Θέλει δύναμη..περισσότερη
       απ'όση πίστευα πως διέθετα.Να μην πετρώνει 
       η καρδιά απ'την αλμύρα των δακρύων 
       και να μην παγιδεύεται στον εφιάλτη 
       της προσδοκίας.Είναι τοσο το κρύο μέσα
       στoυς ανθρώπους τριγύρω μου τους τελευταίους
       μηνες που με διαπερνά ως τα μυχια..της
       ψυχής και ναι μ'άρρωσταίνει.
       Υπάρχουν άραγε αλήθειες που δεν σκοντάφτουν
       στην πραγματικότητα;

       Ότι προπορεύεται, ή ότι ακολουθεί είναι
       συνήθεια,εξάρτηση,συμβιβασμός.
       Μοναξιά δεν σημαίνει απαραίτητα
       κλείσιμο στον εαυτο κι αποστασιοποίηση
       απο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
       Υπάρχει και η βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά
       που νιώθουν ανα τους αιώνες οι πολύ ευαίσθητα
       σκεπτόμενοι άνθρωποι.
       Aυτοί που αγαπούν να δίνονται
       και που αφήνουν πίσω τους  έργο ψυχής.!
       Φυσικά δεν έχει σχέση με την απώλεια
       ή την απουσία αξιών.Όσο πιο καθαρά βλέπεις
       με τα μάτια της ψυχής πάντα,
       τόσο πιο μόνος μένεις.


       Μοναξιά νιώθουν οι απλοί άνθρωποι που στηρίζουν
       ταπεινά τα βαθύτερα θέλω τους κι αυτά τα θέλω
       δεν μιλάνε την τρέχουσα γλώσσα του χρήματος
       της διαφθοράς,του δήθεν,της αδικίας,
       και του παραλογισμού που όλοι λίγο ή πολύ 
       βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας.
       Μοναξιά νιώθεις όταν στέκεσαι απέναντι 
       στην ύπαρξη και στην παγωνιά του θανάτου,
       στα λόγια που δεν γίνονται ποτέ πράξεις,
       στην αχαριστία στην αδικία 
       στην οξεία βλακεία των ημερών.
       Όσο πιο ανθρώπινα πικραμένος νιώθεις,
       τοσο πιο υπαρξιακά μόνος μένεις.
       Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις φίλους 
       ή ότι στερείσαι της αγάπης,
       ή ότι σου λείπει κάτι.
       Αντιθέτως σου περισσεύει πολύ ψυχή 

       και συναίσθημα θα έλεγα.
  
       Κάποια στιγμή λοιπόν ξυπνάς με όλη τη σημασία
       της λέξης, κι ανακαλύπτεις ότι απλά  δεν μπορείς
       άλλο να κοροιδεύεις τον εαυτό σου και ότι
       οι σιωπές σου είναι και οι ανάσες σου. 

       Κι έτσι..μια ουτοπία και μια σκληρή πραγματικότητα
       εναλλάσονται στις ζωές όλων μας.
       Να σ'αγαπήσουν γι αυτό που είσαι.
       Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο.Ουτοπία δεν
       έχει καταντήσει..;


       Δεν μπορείς να δείς της αυγής το φώς ν'άνάβει
       αν δεν έχεις διαβεί πρώτα το μονοπάτι της νυχτιάς.
       Νόμος της φύσης. Πραγματικότητα απτή.


     
     

      Αυτόνομη δύναμη είναι το μυαλό μας
         κι αβοήθητη μοναξιά  η ενσυναίσθηση

         της ευαισθησίας ,των αδυναμιών
             και της  μηδαμινότητας μας.







19 σχόλια:

Walking in vain είπε...

Για μια ακόμη φορά το κείμενο υπέροχο...
Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι έχουμε μεγαλοποιήσει αυτή την δύναμη που αναφέρεις,αν την είχαμε θα ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι; Θαρρώ πως όχι.
Στο κινηματογραφικό έργο "Αναλυσε το" ο Billy Crystal αναφέρει συνεχώς σχετικά με το θάνατο του πάτερα του και το πως τον βιώνει:"it's a process", αν και κωμικά δοσμένη εδώ έχουμε μια μεγάλη αλήθεια. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να την ζήσουμε, η ψυχή μας θα σημάνει από μόνη της το τέλος αυτής, και τότε δεν θα χρειάζεται αυτή η δύναμη
Καλό βράδυ καλή μου

Νάσια είπε...

Η δική σου αλήθεια, Αερικό, η αδυναμία κι η δύναμή σου: Σου περισσεύει πολλή ψυχή... κι έτσι δεν μπορείς να μην πικραίνεσαι από το κρύο των ανθρώπων... μα κι έτσι αντέχεις να κρατάς τις φλόγες και τις φωτιές αναμμένες, για σένα και για τους άλλους.

Σ' ευχαριστώ από καρδιάς.

σταγόνα είπε...

Η ψυχή σου ξέρει.. όταν έρθει ο καιρός θα βρεί την έξοδο..και μετά απο κάθε ηρωική έξοδο ξεκινάει ο αγώνας να πείσουμε τον ευατό μας ότι βγήκαμε πιο πλούσιοι, πιο δυνατοί.. σοφότεροι και τόσα άλλα.. Εχουμε την τάση να περιτυλίγουμε όμορφα το χάπι αλλά αυτό δεν αλλάζει τήν πικρή του γεύση.. όσο και αν τακτοποιώ τα κουτάκια μου έρχονται στιγμές που τα βρίσκω όλα ανάποδα..όλα μάταια..γμτ και άντε πάλι απο την αρχή.. όταν σκεφτω ότι όλα κάποτε, σήμερα, αύριο τελειώνουν.. έτσι απλά με μια τελεία... τόσο ασήμαντοι που είμαστε.. τόσο γελασμένοι..
Συγνώμη αγαπημένη μου αν σε μελαγχόλησα παραπάνω.. σε σένα τα λέω γιατί νιωθεις..
Την αγάπη μου σου στέλνω

Γιώτα είπε...

Οι σκέψεις σου συναντάνε και το δικό μου παράπονο.... Γιατί να μην συνυπάρχουν τα όμοια; Μήπως, σκέφτομαι, δεν μάθαμε να καταργούμε "κάποιους" άγραφους νόμους... ας τους ονομάσω ηθικούς! Δε μπορεί...
Σε κάποιο σταθμό θα κόλλησαν!
Χαμογελαστή ΚΑΛΗΜΕΡΑ για όοολες τις μέρες.... και ζεστές οι βραδιές!

AERIKO είπε...

Γιώργο 21 γραμμάρια είμαστε...ο άνθρωπος που θα'ρθει αντιμέτωπος με το θάνατο και δεν νιώσει την ουσία και το νόημα της ζωής και των στιγμών της είναι αξιολύπητος.Σ'ευχαριστώ.Όμορφο απόγευμα εύχομαι. :)

http://www.youtube.com/watch?v=Ic76WmP7auQ

AERIKO είπε...

Συλλογιέμαι το βάρος των λέξεων.
Ποιος τάχα να το καθορίζει, το τώρα ή το πριν;
Κι έπειτα πώς να θυμούνται οι λέξεις, τι να θυμούνται;
Πόσο βαριά να είναι μια Ατλαντίδα;
Μία λέξη.

Τόσο χρειάζεται μια πόλη για να υπάρξει
Και για να γίνουν οι φαγωμένες πέτρες αγάλματα.

Αυτό είναι το ζητούμενο.
Η λέξη να γεννά το ποίημα...λέει η Μαρία Παύλου.

Όμως ..παντός καιρού στιγμών και περιστάσεων το ποίημα είναι η Ζωή κι εμείς οι λέξεις του.Δικο μου το ευχαριστώ για τις λέξεις σου που ξεδιψούν την ψυχη.Όμορφο απογευματάκι εύχομαι ολόψυχα. :)

AERIKO είπε...

Βροχούλα μου..και βέβαια μόνο η ψυχή του καθενός μας ξέρει.Πιο ευάλωτοι βγαίνουμε, αυτο είναι το αράγιστο εύθραυστο που οριοθετεί την ανθρωπιά μας.Είσαι και σύ παιδί της ανηφόρας..με εννοείς.Και βέβαια δεν με μελαγχόλησες εχω συμφιλιωθεί πια με την αλήθεια μου.Ουράνιο Τόξο είσαι και χαμόγελο.Και τη δική μου αγάπη.Έχεις μέιλ.Φιλιά.! :)

AERIKO είπε...

Αν συνυπήρχαν εξαρχής τα όμοια δεν θα υπήρχε άσκηση στο στιβο της ζωης.
Κι αυτο που προάγει πνευμα και σωμα είναι η άσκηση κι η καθημερινή προσπάθεια να γινουμε καλύτεροι να υπερβουμε τα ορια μας καταργώντας οτι μας εμποδιζει.Ξερεις Γιωτα μου στην τελική δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Τα αδιέξοδα είναι παιχνίδια του μυαλού τις περισσότερες φορες.
Όμορφο απογευματάκι.Χαμόγελο και φιλί. :)

thalassaki είπε...

Τίποτε δεν έχει να κάνει η Μοναξιά με την ύπαρξη ή την απουσία του πλήθους ή του "άλλου", αγαπημένο Αερικό. Συμφωνούμε απόλυτα κι είναι για μένα οι σκέψεις σου φως στο νερό. Να είσαι πάντα καλά, πολλή αγάπη από μένα μαζί με την καλησπέρα μου.

σταγόνα είπε...

Αερικό μου,
εκανα τον κόσμο ανω κάτω μέχρι και τα γυαλια μου έβαλα αλλά μειλ δε βρηκα::)

AERIKO είπε...

Kαλό Ξημέρωμα Φλοίσβε μου.Οι λίγοι γίναμε λιγότεροι αλλα το ότι βρεθήκαμε και επι κοινωνουμε ειναι
τοσο πολυτιμο που δεν χωρα σε λέξεις.

Φιλιά.! :))

AERIKO είπε...

Ναι βροχούλα μου..καθυστέρησα λίγο..αλλά εχεις. Καλο Ξημέρωμα ευχομαι απο ψυχής. :)

negentropist είπε...

Kάτι καταπληκτικό στα .. τσέχικα, που αρέσει σε όλες τις Μαρίες, και όχι μόνο :

Maria - West side story

:)

AERIKO είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=AQUtaotyUsI

Kαλό Ξημέρωμα Σταύρο μου
με όνειρα ανέφελα σαν του
ουρανου της ψυχής σου. :)

Ανώνυμος είπε...

βρήκε την έξοδο...και το δρόμο προς τον ήλιο με παρέα την σιωπή και ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...!

AERIKO είπε...

H Δική μας η πυξίδα σαν ατίθασο μάτι δείχνει πάντα την πορεία που εχει ανάγκη η ψυχή.Σταθερά στο πρώτο χάραμα κι ας έρχονται στιγμές που νομίζουμε πως είναι χαλασμένη.

Οι εύθραυστες στιγμές της διαδρομής οδηγούν στο αράγιστο συναίσθημα της επίγνωσης..ανέπαφο στο χωροχρόνο.

Χαμογελαστή Καλή Μέρα.! :)

AERIKO είπε...

Είναι το κρύο στην καρδιά του κόσμου
που θωρακίζει την αλήθεια εντός μου..

Ένα απλό στιχάκι είμαι που πιστεύει στην αξιοσύνη του πνεύματος και συγκινείται ακομα απο τα απλά της ζωής και των στιγμών της.

Καλέ μου Ίων απειρες φορές εχω περιδιαβεί αόρατα και σιωπηλά αυτο τον κήπο.Τα αυτονόητα δεν ειναι ουτοπία..και κάποιες λέξεις είναι ανάσες πολύτιμες.

Όμορφο βράδυ εύχομαι χαμογελαστά κι ολόψυχα.! :)

stelios p είπε...

Ξέρεις τί άγγιξες με αυτά σου τα λόγια?...άν ήξερες τί άγγιξες!Σε ευχαριστώ...

AERIKO είπε...

Tην αλήθεια μας Στέλιο..αυτη είναι που εμπνέει και η ψυχή ανασαίνει δημιουργώντας και δημιουργεί ανασαίνοντας. Με τιμά το πέρασμα σου
είσαι ένας απο τους πιο αγαπημένους μου μπλόγκερ.Δικό μου το ευχαριστώ.

Χαμογελαστή ευχη για ένα πολύ όμορφο βράδυ. :)