Το αράγιστο... εύθραυστο.

       Πέρασε ενας χρονος και κάτι απο τη 

       δημιουργια αυτου του βιντεο.Άλλαξαν

       απο τοτε πρόσωπα πράγματα και καταστάσεις

       μα δεν ολοκληρώθηκε το γκρέμισμα

       της αυταπάτης.Θέλει δύναμη..περισσότερη

       απ'όση πίστευα πως διέθετα.Να μην πετρώνει 

       η καρδιά απ'την αλμύρα των δακρύων 

       και να μην παγιδεύεται στον εφιάλτη 

       της προσδοκίας.Είναι τοσο το κρύο μέσα

       στoυς ανθρώπους τριγύρω μου τους τελευταίους

       μηνες που με διαπερνά ως τα μυχια..της

       ψυχής και ναι μ'άρρωσταίνει.

       Υπάρχουν άραγε αλήθειες που δεν σκοντάφτουν

       στην πραγματικότητα;

       Ότι προπορεύεται, ή ότι ακολουθεί είναι

       συνήθεια,εξάρτηση,συμβιβασμός.

       Μοναξιά δεν σημαίνει απαραίτητα

       κλείσιμο στον εαυτο κι αποστασιοποίηση

       απο αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

       Υπάρχει και η βαθύτατη υπαρξιακή μοναξιά

       που νιώθουν ανα τους αιώνες οι πολύ ευαίσθητα

       σκεπτόμενοι άνθρωποι.

       Aυτοί που αγαπούν να δίνονται

       και που αφήνουν πίσω τους  έργο ψυχής.!

       Φυσικά δεν έχει σχέση με την απώλεια

       ή την απουσία αξιών.Όσο πιο καθαρά βλέπεις

       με τα μάτια της ψυχής πάντα,

       τόσο πιο μόνος μένεις.

       Μοναξιά νιώθουν οι απλοί άνθρωποι που στηρίζουν

       ταπεινά τα βαθύτερα θέλω τους κι αυτά τα θέλω

       δεν μιλάνε την τρέχουσα γλώσσα του χρήματος

       της διαφθοράς,του δήθεν,της αδικίας,

       και του παραλογισμού που όλοι λίγο ή πολύ 

       βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας.

       Μοναξιά νιώθεις όταν στέκεσαι απέναντι 

       στην ύπαρξη και στην παγωνιά του θανάτου,

       στα λόγια που δεν γίνονται ποτέ πράξεις,

       στην αχαριστία στην αδικία 

       στην οξεία βλακεία των ημερών.

       Όσο πιο ανθρώπινα πικραμένος νιώθεις,

       τοσο πιο υπαρξιακά μόνος μένεις.

       Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις φίλους 

       ή ότι στερείσαι της αγάπης,

       ή ότι σου λείπει κάτι.

       Αντιθέτως σου περισσεύει πολύ ψυχή 

       και συναίσθημα θα έλεγα.

  

       Κάποια στιγμή λοιπόν ξυπνάς με όλη τη σημασία

       της λέξης, κι ανακαλύπτεις ότι απλά  δεν μπορείς

       άλλο να κοροιδεύεις τον εαυτό σου και ότι

       οι σιωπές σου είναι και οι ανάσες σου. 

       Κι έτσι..μια ουτοπία και μια σκληρή πραγματικότητα

       εναλλάσονται στις ζωές όλων μας.

       Να σ'αγαπήσουν γι αυτό που είσαι.

       Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο.Ουτοπία δεν

       έχει καταντήσει..;

       Δεν μπορείς να δείς της αυγής το φώς ν'άνάβει

       αν δεν έχεις διαβεί πρώτα το μονοπάτι της νυχτιάς.

       Νόμος της φύσης. Πραγματικότητα απτή.

     

     

      Αυτόνομη δύναμη είναι το μυαλό μας

         κι αβοήθητη μοναξιά  η ενσυναίσθηση

         της ευαισθησίας ,των αδυναμιών

             και της  μηδαμινότητας μας.