Στ' άγρια σοκάκια της ψυχής..

..απ'τις στάχτες των σιωπών μας

σπινθηρίζει  στης ζωής μας τη ρωγμή

της καρδιάς μας η αλήθεια.

Mη μου σκαλίζεις τη σιωπή..

..άστην να γίνει στίχος

Ενδελεχώς..

Λέω θα αποσυρθώ από τη δουλειά, 

θα φτιάξω την ψυχή μου. 

Θα πάω στη γλώσσα.

Να ησυχάσουν πρέπει πρώτα

 τα σκοτεινά νερά της καρδιάς

 και θα πάρω ξανά τους δρόμους

 να βρω τις λέξεις, τα ονόματα από την αρχή,

να ανέβω πάλι στο κλαδί για το κελάδημα.

Θα πάω στη συνάντηση άδεια,

 χωρίς σχέδιο, χωρίς μέθοδο, 

μόνο με το χαλίκι στο στόμα. 

Θα καθίσω στη γωνιά μου 

και θα την ακούω, 

σαν το θυμάρι του βουνού. 

Όταν διψάει θα τρέχω να της φέρνω το νερό, 

αυτό θα είναι το καθήκον μου, 

η υποχρέωσή μου η μεγάλη, 

να βγάζω το νερό από το πηγάδι.

 Θα μετράω τα χρόνια, τις μέρες, τις ώρες,

με τα αυλάκια που σκάβει, 

που ανοίγει, 

το σχοινί στο φιλιατρό του πηγαδιού.

Θα κάθομαι αμίλητα

 χωρίς ερωτήσεις και απορίες, 

βυθισμένη μέσα της, 

μήπως αξιωθώ τον ρυθμό. 

Τη λέξη.

Λέω θα αποσυρθώ από τη δουλειά,

 θα φτιάξω την ψυχή μου. 

Θα πάω στη γλώσσα.

Μακάρι να τη βρω να κάθεται 

στο ταρατσάκι το μικρό, όπως τότε στην αρχή, 

τον Γενάρη εκείνο, την πρώτη φορά, 

στη βάφτιση, στα νερά, 

στον ήλιο απλωμένη, σπυρί-σπυρί στάρι 

με το χέρι το προγονικό να ξεχορταριάζει, 

να διαλέγει, να τραγουδά.

Μακάρι.

Θα δεσμεύσω τη γλώσσα μου 

και θα πιάσω να ταιριάξω ένα σιωπηλό 

αλλά όλο πάθος τραγούδι για σένα. 

Θα το βαφτίσω με το όνομά σου 

και θα το ποντίσω στη θάλασσα.

Θοδωρής Γκόνης

Επί τον τύπον των ήλων

Μη σας ξεγελά ο καλός καιρός, έρχονται κρύα, 

χειμώνας βαρύς, χιόνια, βροχές, παγωνιά. 

Δε χρειάζεται, δεν ωφελεί να συμβουλεύεστε 

τα μετεωρολογικά, τους δορυφόρους και τα δελτία ειδήσεων. 

Αιώνες τώρα, το χιόνι πέφτει, μας πλακώνει, 

μας λιώνει, λιώνει, χειμώνα - καλοκαίρι. 

Ποιος θα σηκωθεί το πρωί να φέρει τα ξύλα, το πετρέλαιο; 

Ποιος θα τραβήξει τις κουρτίνες; 

Ποιον θα ρωτήσεις τι καιρό κάνει; Ποιος θα απαντήσει; 

Ποιος θα ανοίξει το ραδιόφωνο να κυλήσει 

στο διάδρομο η μουσική; Ποιος θα φτιάξει το τσάι; 

Ποιος θα στάξει το κονιάκ;

Τι έκανες εσύ; Πού είναι;

Πού είναι ο άνθρωπος αυτός. Η ομπρέλα. 

Τα παπούτσια της βροχής. Το πορτοκάλι, το μανταρίνι. 

Τα κάστανα. Η φωτιά.

Πού θα διηγηθείς το όνειρό σου, τον εφιάλτη σου; 

Ποιος θα στο εξηγήσει, ποιος θα σε καθησυχάσει, 

ποιος θα μαζέψει δάκρυα, αναφιλητά, παραμιλητά; 

Ποιος θα σε σταυρώσει κρυφά καθώς φεύγεις; 

Ποιος θα μαζέψει τις πέτρες από τον ύπνο σου; 

Ποιος θα χτίσει ό,τι γκρεμίστηκε, ό,τι πήρε, ό,τι έφαγε η βροχή;

Τα πρωινά λουλούδια; Ποιος θα τα φέρει; 

Ποιος θα κρύψει το κλειδί μέσα στη γλάστρα;

Τι έκανες εσύ; Πού είναι; 

Είναι στη θέση του ο άνθρωπος αυτός;

Αυτός που ανοίγει τη μέρα σαν το λουλούδι. 

Που μοιράζει την ευτυχία, αυτήν τη λιγοστή, την ελάχιστη 

που μας έχει παραχωρηθεί, με το γέλιο, τη χειρονομία, 

την αγάπη, τη σιωπή, την υπομονή, τη σοφία. 

Αυτός που πληρώνει τα χρέη της νύχτας, το μερίδιό μας.

Πού είναι; Τι έκανες εσύ;

Πού είναι αυτός. Αυτός ο σεβασμός. 

Αυτός που κατεβαίνει τη νύχτα ξυπόλητος 

και φέρνει τα χρήματα να πληρώσει το ταξί.

Αυτός που δεν ρωτά ποτέ γιατί, πότε, ποιος, ποιοι, 

τι ώρα έφυγες, τι ώρα ήρθες, τι άνθρωποι, 

τι θηρία είναι αυτά, τι μηχανές, τι προβολείς, τι σειρήνες, 

τι φώτα, τι στάζεις, τι αίματα, τι δάκρυα, τι φωνές, 

τι κατάρες, τι εκλιπαρείς, πού γονατίζεις, 

πού σέρνεσαι στα τέσσερα, πού υπογράφεις, πού χρωστάς.

Πού είναι, πού είναι αυτός ο άνθρωπος. 

Γιατί έφυγε; Ποιος του έδειξε την έξοδο, 

ποιος τον έδιωξε, ποιος του είπε ό,τι του είπε;

Ποιος στερεύει τις πηγές που τρέφουν τέτοιους ανθρώπους; 

Ποια αφροσύνη, ποιος εγωισμός, ποια τρέλα, 

ποια ανικανότητα, ποια αναπηρία ψυχής κόβει αυτή τη γλώσσα, 

αυτά τα δάκρυα, αυτά τα χιόνια, ποιος; Ποιος τα αφήνει να λιώνουν;

Θοδωρής Γκόνης

Δυο λέξεις μόνο..

..που για να συναντηθούν

και να χωρέσουν η μια την άλλη

χρειάζεται

το θέλω της σιωπής 

στο απρόσμενο

με νότες τις πιο μοναχικές 

της ψυχής στιγμές 

Η Αγάπη σίγουρα δεν είναι

παραμύθι..

ανένδοτα  κι απλά

Μη χαλάτε φωλιές ωρέ

και ορφανεύει η ανθρωπιά μας

για το ταξίδι προς την ολοκλήρωση

 ο μόνος αξιόπιστος 

πλοηγός  η καρδιά είναι.

Σ' αγαπώ μου είπες..

...Και το άκουσα 

όταν έφυγες

Σε λατρεύω σου είπα...

Και το κατάλαβες όταν 

τα φώτα της σκηνής χαμηλώσαν...

Ουράνια τόξα, βροχές, ομίχλες πέρασαν 

από τα βλέμματά μας... λέξεις... λόγια, 

γκρίζες σιωπές ,ζώνες απροσπέλαστες 

και κάπου εκεί η στιγμή της κρίσης.

Η μέρα που σε κοιτώ στα μάτια 

και νομίζω ότι μπορείς 

να ξεχάσεις τα πάντα.

Η μέρα που με κοιτάς στα μάτια 

και βλέπεις το χαμόγελο σου.. 

αλλά φοβάσαι μην πονέσεις ξανα...

Σ' αγαπώ αφάνταστα 

αλλά σήμερα δεν θα στο πω....

Ο έρωτας η αγάπη 

δεν είναι σήμερα δεν είναι χτες 

δεν είναι αύριο είναι πάντα, 

παντού στο άπειρο, 

εκεί που ο χρόνος δεν μιλά 

τα χείλη δεν ζαρώνουν

και οι ψυχές που αγαπούν 

παύουν και να ματώνουν.