Η Βαθύτερη Γνώση..

..ονομάζεται επίγνωση.

Και πώς να αθωώσεις το είναι σου όταν

έχεις φτάσει 30 χρόνια νωρίτερα στο πεδίο

που φτάναν κάποτε στα 70 και άνω;

Και πώς να επι~ κοινωνήσεις εαυτό..

Και πως να προσαρμοστείς σε μια τόσο άχρωμη

και φτηνή πραγματικότητα όπως η σημερινή; 

Και πως να εξηγήσεις πως ο χρόνος είναι ανίκητος 

και σταθερά ακίνητος κι εμείς τόσο δειλοί να τον διασχίσουμε 

σκανταλιάρικα σεβόμενοι τα απλά του με πίστη καρδιακή στο αυτονόητο;

Και πώς αξίζει να παραμένεις αυθεντικά παράτολμος κόντρα σε υποθέσεις

προβλέψεις και κανόνες ανθρώπινους;

Kαι πόσο αξίζει ότι κι αν κοστίζει να χωράς το θραύσμα της εξαίρεσης;

Και πως να εξηγήσεις πως απο τότε που γεννήθηκες σπάς κανόνες

και υπηρετείς Κώδικες;

Και πως να εξηγήσεις πως πιστεύεις ακόμη εν έτει 2020

" στον ανθρωπάκο, στη γωνιά του δρόμου, που βγάζει το καπέλο του και χαιρετάει ταπεινά, την ώρα που οι άλλοι τον σκουντάν και τον χλευάζουν.

Και δοξάζεσαι κι εσυ μαζί του.";

Kαι πώς να βάλεις σε λέξεις απλές πως η επίγνωση δεν είναι όρος ψυχολογίας

αλλά βίωμα αληθινής ζωής; 

Eπίγνωση είναι το μεταπτυχιακό που σου δίνει ο πόνος του θρανίου της Ζωής

το παιδικό σου πείσμα να μην ξεμακρύνεις απο το μονοπάτι που ορίζει η ψυχή σου

και οι απόλυτα κατ'επιλογή πάντα δημιουργικά μοναχικές στιγμές σου.

Φάσεις,καταφάσεις κι αντιφάσεις εδω δε χωρούν.

"Που να εξηγώ τι καταβάθος είμαι εγώ;"

Σιγά μην εξηγήσω..πόση αξία έχει μέσα απο μια φλέβα στιγμή αυτός που ερωτεύεται σαν καμικάζι να φτάσει να αγαπά του κόσμου την πληγή

σαν ουρανός.

H Διάθεση της μέρας : Πάντα Χαίνηδες ποτέ Ραγιάδες.!!

Kαποτε η Λευτεριά....με τα μάτια θολωμένα και  τα ρούχα της να στάζουν Αίμα Ελληνικό ,ζητούσε βοήθεια απο παντού.Γύρναγε στους ξένους τόπους , μόνη κι έρημη, χτύπαγε τις πόρτες, αλλά καμία απάντηση ..καμιά. Μερικοί υποσχέθηκαν βοήθεια, αλλά ήταν ψεύτικα τα λόγια τους .Άλλοι χαίρονταν με τα δεινά της και της φέρονταν ακόμα πιο σκληρά.Κι έτσι η Λευτεριά γύριζε πάντα μόνη, χωρίς αποτέλεσμα και με περισσότερη πίκρα στην καρδιά.Να όμως που τα παιδιά της βρήκαν τη βοήθεια μέσα τους και ξεσηκωμένα πάλεψαν γυρεύοντας :

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟ.

Η Ιστορία έτσι κι αλλοιώς επαναλαμβάνεται.Τωρα η Ελλάδα είναι σκλαβωμένη βαθιά.Τωρα ο πόλεμος είναι για την ψυχή πρωτίστως.Τώρα ξεχάστηκαν τα όσια τα άξια και τα ιερά.Τώρα καλωδιωμένοι στενάζουμε για την τσέπη μας,για την πάρτη μας ο καθενας μας τελικά.Σαν έθνος είμαστε ήδη νεκροί αν δεν σηκωσουμε το λάβαρο της αρχοντιάς της ενότητας και του δίκιου ,της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς που καθορίζει το DNA μας .Άν δεν σταματησουμε τα τρωγόμαστε μεταξύ μας δεν θα νιώσουμε τι σημαίνει αληθινά Λευτεριά.. 

Παραμένουμε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.

ΩΣ  ΠΟΤΕ;

"Όσοι περνούν τη χώρα της Απόγνωσης..

παθαίνουν Αμνησία;"

Στιγμές - νότες απο ενα ποτήρι 

που το λένε ζωή και συχνα ξεχειλίζει..

Στιγμές - άγρυπνες αφού 

ότι είναι μισοάδειο σπάει στα χέρια μας 

γιατι δεν είχαμε τη δυναμη 

να το γεμίσουμε με την αλήθεια 

των μπορώ μας..

Ουσία μας λοιπόν οι φορές 

που τα καταφέραμε και πονέσαμε.

Μόνο έσωθεν η κατεύθυνση 

και ο χώρος απέραντος είναι.

σε όσους δεν γραφουν 

στο ταβανι τις νυχτες τα όνειρα τους

αλλα βγαίνουν με τα ματια της ψυχης 

ανοιχτα στους δρόμους της ζωής

και χωρούν με "λογισμο και με όνειρο"

 την τραγικότητα του είναι τους..

Τυχοδιώχτες και όχι τυχάρπαστοι 

οφείλουμε να φορουμε συνειδητα 

ως κοινοί θνητοί 

το μακό της ανθρωπιάς μας.

Αeriko ~ Απρίλιος 2013 ~ 

Σταύρος Σταυρόπουλος ~ Μετά..

Σ'αυτή τη διαδρομή Σταύρο 

εαν δεν Φοράς 

τον εαυτό σου μάχιμα 

απλά Πεθαίνει κάθε σου Μπορώ. 

Παγετώνα χρόνων ατέλειωτων 

πέρασα με αυτη σου τη φράση 

και  ναι ..Αντεχω ακόμη.. 

"Eδώ πια είναι Αργα

σ'αυτό το λιγότερο απο αύριο

λερωμένο μίλι της γης

φυτρώνουν αδαπάνητα απογεύματα

Η Φωτιά διορθώνει τον κόσμο

ότι υπήρξε πριν τον άνθρωπο

θα υπάρξει ξανα

Μπορεί."

http://sstavropoulos.blogspot.gr

    Σταύρος Σταυρόπουλος.

Ηλύσια Πεδία....

Το μάταιο μας περιπαίζει..Γι αυτο

στον καμβά της σκληρής πραγματικότητας

ζωγραφίζει κάθε ψυχή τη δική της αλήθεια.

Χρεωμένη δια βίου το Τίμημα.

Στα Ηλύσια πεδία 

λοιπόν της Αλήθειας μας

τα ναύλα πληρώνει 

το εφικτό της ελευθερίας 

του απλού

έτσι δεν θα στερεψει 

η λίμνη της Ανθρωπιάς μας.

PS: Όποτε ξαναφτάσω

ως εκεί στο πέρασμα
περαματάρη ακριβοδίκαιε

θα σε φιλέψω 

μια Lacta

όπως αυτη που κρατούσα

στην ψυχή μου όταν επέστρεψα

και έμαθα πως παρά τις δυσκολίες της

η ζωή είναι

γλυκιά και οι όποιοι

στεναγμοί απλά 

υποτιμούν τη νομοτέλεια της.