Kαποτε η Λευτεριά....με τα μάτια θολωμένα και τα ρούχα της να στάζουν Αίμα Ελληνικό ,ζητούσε βοήθεια απο παντού.Γύρναγε στους ξένους τόπους , μόνη κι έρημη, χτύπαγε τις πόρτες, αλλά καμία απάντηση ..καμιά. Μερικοί υποσχέθηκαν βοήθεια, αλλά ήταν ψεύτικα τα λόγια τους .Άλλοι χαίρονταν με τα δεινά της και της φέρονταν ακόμα πιο σκληρά.Κι έτσι η Λευτεριά γύριζε πάντα μόνη, χωρίς αποτέλεσμα και με περισσότερη πίκρα στην καρδιά.Να όμως που τα παιδιά της βρήκαν τη βοήθεια μέσα τους και ξεσηκωμένα πάλεψαν γυρεύοντας :
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟ.
Η Ιστορία έτσι κι αλλοιώς επαναλαμβάνεται.Τωρα η Ελλάδα είναι σκλαβωμένη βαθιά.Τωρα ο πόλεμος είναι για την ψυχή πρωτίστως.Τώρα ξεχάστηκαν τα όσια τα άξια και τα ιερά.Τώρα καλωδιωμένοι στενάζουμε για την τσέπη μας,για την πάρτη μας ο καθενας μας τελικά.Σαν έθνος είμαστε ήδη νεκροί αν δεν σηκωσουμε το λάβαρο της αρχοντιάς της ενότητας και του δίκιου ,της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς που καθορίζει το DNA μας .Άν δεν σταματησουμε τα τρωγόμαστε μεταξύ μας δεν θα νιώσουμε τι σημαίνει αληθινά Λευτεριά..
Παραμένουμε η χώρα των αξιοποιημένων αναξιοτήτων και των αναξιοποίητων αξιών.
ΩΣ ΠΟΤΕ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου