..είναι η Κρήτη. Ψυχομάνα μου.
Αυτή με ανάθρεψε δίνοντάς μου να βυζάξω τους χυμούς της από τις ρίζες της ξυνήθρας, το μέλι του χαρουπιού, το άρωμα του κίτρου, τη στάκα του γαλάτου και τη γλύκα της μουσταλευριάς.
Αυτή με κοίμησε στον ασκιανό της ελιάς, στην πρινόριζα, στην κουφάλα του πλατάνου και στους σπήλιους του Αγοφάραγγου. Αυτή με δασκάλεψε στην ανάγκη, στην ευθύνη, στην τιμή και στο μέγα χρέος.
Αυτή σφούγγιξε τα πρώτα δάκρυά μου και τον πρώτο ιδρώτα μου και μου 'πε πως στον άντρα δεν είναι πρεπό να μη κλαίει και να μην ιδρώνει.
Αυτή άκουσε την πρώτη εξομολόγησή μου για κείνη τη φωτιά που κατέκαιγε τα σωθικά μου και μου εξήγησε πως αυτή η φωτιά έρωτας λεγότανε και μου 'πε πως έπρεπε να συνηθίσω τις φωτιές του έρωτα, για να μπορώ να αντέξω τις φωτιές της κόλασης.
Αυτή μ' έμαθε να αγαπώ το ίδιο και τις δυό κορφές του φαραγγιού, λέγοντάς μου πως θα 'ρθει η μέρα που ο Θεός που τσι χώρισε, θα κάμει ένα σεισμό και θα τσι ξανασμίξει πάλι.
Αυτή μ’ έμαθε την κουζουλάδα και τη βλοημένη τέχνη να μπουμπουρίζω το «αχ» και να το κάνω «χα».
Αυτή με κανάκεψε μιλώντας μου για τις άγιες ρίζες και το άγιο χώμα που τις αγκαλιάζει.
Αυτή μου 'πε και τον πόνο της για τα μυριάδες κοπέλια της που δεν επρόκαμαν, όπως εγώ, να ζήσουν τη θαλπωρή της αγκαλιάς της, επειδή το μέγα χρέος αλλιώς τα πρόσταξε.
Αυτή με δασκάλεψε, πως σε τέθιους δαιμονικούς καιρούς σαν κι αυτούς που ζούμε, άμα οι διαόλοι μου πετούνε πέτρες, να τση μαζώνω και να χτίζω πολεμίστρες, για να ‘μαι έτοιμος όταν θα σημάνουν οι καμπάνες.
Μάνα μου είναι η Κρήτη. Ψυχομάνα μου.
Γι'αυτό δε μπορώ αλλιώς να πράξω, παρά στην αγκαλιά της να ψιθυρίσω τη στερνή μου λέξη.
Που το άγιο όνομά της θα 'ναι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου