Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Η Ψυχή μας είναι το πάν...



«Ομπρός βαράτε τα κουπιά 
και για πού 
ας μην αναρωτιέται 
ο νούς σας»

Oδύσσεια  
Νίκος Καζαντζάκης 
 Ραψ. Γ 265






 Ζωή ..μια πάλη χωρίς 
τον κρυφό πόθο της αργυραμοιβής 
σ' έναν αγώνα καθημερινά δύσκολο, 
που είναι πηγαίο απαύγασμα
της ψυχής του ανθρώπου. 




Αξία διαχρονική είναι να στηρίζει
το είναι σου ο πειρατής πόθος 
και να μοιράζεσαι τα λάφυρα
στιγμές με ταπεινόφρονη 
ευγνωμοσύνη στο δώρο της ύπαρξης 
που ούτως ή άλλως βρίσκει νόημα 
στης συνύπαρξης το ταξίδι



6 σχόλια:

stelios είπε...

Μέγιστη ηδονή να μοιράζεσαι αισθήματα και συναισθήματα.. Σαν την βρύση, που όταν "ανοίξει" το νερό ρέει, έτσι και στον άνθρωπο οταν μοιράζεται στιγμές ζωής, "ανοίγει" η στρόφιγγα και η ενέργεια ρέει..
Κι αυτό είναι μέγιστη ηδονή! Ένας ευτυχισμένος αγωγός ενέργειας, αρκεί να υπάρχει ελευθερία ροής. Έξω απ' τον Νου που παίρνει μεζούρα και μετράει πόσα κιλά μπήκαν και πόσα βγήκαν..
Στην ροή της ενέργειας δεν χρειαζόμαστε.. αποθηκάριο!
Καλή σου μέρα :))

AERIKO είπε...

Τα εξωτερικά στοιχεία του ανθρώπου..λόγια χειρονομίες κινήσεις ασήμαντα μπροστα στις πράξεις.Οι πράξεις είναι δρόμοι που συγκλίνουν σε ενα κέντρο..και το κέντρο αυτο είναι ο γνήσιος Άνθρωπος.

Απορίας άξιον με τέτοια πολιτιστική κληρονομιά που ο Έλληνας βολοδέρνει ακόμη στους παράδρομους.

Όμορφο απογευματάκι Στέλιο..:)) Nα είσαι πάντα καλά.

follow me ... σκέψεις, απόψεις είπε...

Καταπληκτικό!!!

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ είπε...

Αυτό "Ο εχθρός του ποιητή" που συντροφεύει την εικόνα σου, πόσο πολύ βαθιά μας κυνηγά και πόσο μας τρομάζει;

AERIKO είπε...

Καλησπέρα Κατερίνα μου..σε ευχαριστώ καρδιακά για όλα. :))

AERIKO είπε...

Την Κυβέλη την έλεγαν και Αρετή. Όμως ποτέ κανείς δεν την είχε φωνάξει έτσι.

"Ο Γιώργος Χειμωνάς «έγραφε» τη ζωή του όπως έγραφε τα βιβλία του. Δε θέλησε να διαχωρίσει τον βίο του από το βίο των βιβλίων του.Αρνήθηκε την υπνωτιστική καθημερινότητα και στάθηκε στην άκρη του γκρεμού - αυτός ο ψηλόλιγνος άγγελος δαίμονας -βορά της έλξης, του τρομερού και του ουρανού- ό,τι και να σημαίνει ο ουρανός, από την ομορφιά του φωτός έως την καταιγίδα. Κάθε βιβλίο του ήταν κομμένο από τη σάρκα του. Με την υπόλοιπη σάρκα του ζούσε, ώσπου λιγοστεύοντας συνεχώς σώμα και ψυχή, σπαράζοντάς τα, έφυγε. Πόσο μπορεί να αντέξει ο Άμλετ να είναι Άμλετ, όχι τις πέντε σκηνικές ώρες, αλλά για εξήντα χρόνια; Ο Χειμωνάς είχε δει το «φάντασμα» πολύ νωρίς και τριγύριζε σαν μανική σκιά οτους σκοτεινούς διαδρόμους της Ελσινόρης. Τα βιβλία του είναι οι μονόλογοί του και τα μεγάλα ερωτηματικά. Αυτός ο γλυπτός λόγος, που δείχνει να του έχει αφαιρεθεί η σάρκα, μοιάζει με ιερογλυφικό σκάλισμα που έχει συνομιλήσει με το άγνωστο και το τρομερό. Μόνο που δεν πρόλαβε, όπως πάντα, να καταγράψει τις απαντήσεις. Η θέα όμως είναι συγκλονιστική!"
Γιώργος Μιχαηλίδης
Αθήνα, Απρίλιος 2000

Όμορφο απογευματάκι Μαρία μου.Σε Φιλώ.:))