To να παραμένεις ταπεινό στιχάκι
σε χρησμό πεπρωμένο θέλει ψυχή απλά.
Αύριο γιορτάζει η ποίηση ...
σήμερα
και 525.960 στιγμές του χρόνου
τα στιχάκια.
~Aeriko.~
"Μαράθηκαν οι πετσέτες
στο παλιό πλυσταριό
ενώ εμείς τρέχαμε γυμνοί και ιδρωμένοι
από τα διλήμματα της εποχής.
Στο τέλος του διαδρόμου
μας περίμενε ο άρρωστος γέρος
με την κάλπη στα χέρια.
«Εμπρός» φώναζε,
«ότι έχετε ευχαρίστηση,
για το μέλλον σας πρόκειται».
Όμως εμείς παιδιά της Πυθίας,
είχαμε ερμηνεύσει το αίνιγμα
και ξέραμε. Ο γέρος μάλιστα,
θα πέθαινε την επομένη μέρα
με ένα χαμόγελο αμηχανίας στα μάτια.
Έτσι λοιπόν μοιράζαμε κουλούρια
στους ρακένδυτους
κατοίκους της παραγκούπολης,
για να δικαστούμε χρόνια αργότερα
ως -γενιά του μηδενισμού-."
~DanisK.~
8 σχόλια:
Να δικαστούμε και να καταδικαστούμε..
το αξίζουμε άλλωστε!!
Καλό μεσημέρι φίλη μου..
Ποιος καίγεται? Κάθε ελεύθερη ψυχή !!
Υπέροχα λόγια φοβερή ανάρτηση !!!!!
Καλό απόγευμα Μαρία μου φιλιά !!!:))))
Όχι όμως ερήμην μας..αν στη μικρή μου ζωη δεν αντέχω κάτι είναι η ερήμην καταδίκη της ακριβοπληρωμένης ανυποταξίας μας.
Να έχεις ενα όμορφο απογευματάκι φίλε μου..μόλις είδα το σημερινό σου..ετσι αγαπουν οι Κρήτες.!!
:))
Δεν είπαμε..; Kαλύτερα να αυτοπυρπολείσαι παρά να σαπίζεις.Ο Ιορδάνης είναι στιχάκι φαλτσέτα..αγκάθι στον εφησυχασμό...όσο θα δημιουργεί ταπεινά σιωπηλός και επι της δικής του αλήθειας τόσο θα υψώνεται μέσα απο την αξιοσύνη της ψυχής.
Πολλά φιλιά σου στέλνω ..κι ένα χαμόγελο τρυφερό. :))
Μην ανησυχειτε,φιλοι μου.
Την επομενη μερα ολα τα
αποκαϊδια θα τα εχει ξεπλυνει
η βραδινη βροχη...
Ακομα και τα αιματα μας...
Αλλωστε...
ειμαστε τοσοι λιγοι που αντεχουμε τον αυτοπυρπολισμο μας απο το τελμα..
πως να σηκωσουμε τσουναμι???
Ε?
ΕΕΕ????
Καλησπερα απο καρδιας!
Λοιπόν..:) τα πρώτα παιδικά μου χρόνια
κύλησαν μεσα σε εναν παραδεισο..επι γης.
Ο παππούς μου μελισσοκόμος καθαρά
αυθεντικός και απλά έντιμος άνθρωπος..Με έμαθε λοιπόν πως το άγριο μέλι φτιαχνεται απο τα εκλεχτότερα
λουλούδια ανεπεξέργαστα αυθεντικο
γι αυτο και σπάνιο.
Αυτη λοιπόν (η μάλλον) ηλιαχτίδα
δηλαδη της ψυχής σου το Φως
είναι η δική σου η προσωπική σου
επ ~ανάσταση.
Εμείς δεν γίνεται να ανήκουμε
δεν τελματώνουμε ακολουθούμε τον καρδιακό παλμό και πάντα ελπίζουμε
πως καποια χρονιά οι πασχαλιές θα ανθίσουν
για όλη την Ανθρωπότητα.Θα μου πεις Ουτοπία..μα ουτοπιστές λέγονταν ανέκαθεν οσοι ανήκαν στην φυλή των γνήσιων ανθρώπων.
Όμορφο βραδάκι αντεύχομαι απο Ψυχής.
Φιλί.!!
Δες.!!
"Ο χρόνος είναι κυνηγός,
που με ουράνιο τόξο
ό,τι πετάξει απ’ την ψυχή,
ανθρώπου γέλιο ή προσευχή,
το κυνηγάει για να βγει στο φως
για της ζωής τη δόξα.
Μα εμένα κι αν με βρουν τα βέλη,
για δυο στιγμές απ’ άγριο μέλι
θα ξεκινήσω
κι αν είναι ο δρόμος θάνατός μου,
κι ο έρωτας πιο δυνατός μου,
μου φτάνει που έφτασα ως εκεί,
θα συλλαβίσω."
Νιωθω τα λογια σου επανω μου σαν πρωτοβγαλτο λουλουδι στην πρωτη ακτινα του ηλιου...
μα η λογικη εχει στραμμενο
το βλεμμα στο χερακι εκεινο
που το κοβει ανεμελα...
Ας ειναι η νυχτα ελαφρια γεματη βαλσαμο.
Σε ευχαριστω!
Με τη λογική ζεις αποστειρωμένα..μονο με την καρδιά πας μπροστά..όταν ανθίζεις στο χείλος του γκρεμου όποιος το ρισκάρει να σε κόψει γκρεμοτσακίζεται..οποιος καθεται σιωπηλά και με καθαρή αγαπη κοντά σου αυτός ανασαίνει ψυχης αρωμα.
Σε Φιλώ..:))
Δημοσίευση σχολίου