Απ'την αρχή...ξανά..!!

Υπάρχουν δέντρα άνθρωποι και δέντρα ερπετά. 

Yπάρχουν δέντρα θηρία και δέντρα θηριοδαμαστές. 

Υπάρχουν δέντρα θρησκείες και δέντρα εκκλησίες. 

Υπάρχουν δέντρα Θεοί και δέντρα δαιμονισμένα, 

ξερά κλαδιά πάνω σε βουνά ακατοίκητα.

Δέντρα που κονταροχτυπιούνται με τον αέρα, 

γυμνά κορμάκια στις πλαγιές, 

Υπάρχουν δέντρα που ζουν παράνομα 

είναι τα δέντρα που δε γνώρισαν 

ούτε πατέρα ούτε μητέρα.

τυλιγμένα μέσα στο μυστήριο, 

αν και κανείς δεν ξέρει 

πόσο θα προτιμούσαν μια ήσυχη ζωή 

σ' ένα εύκρατο κλίμα. 

Tα προικισμένα δέντρα βέβαια 

είναι δέντρα υψηλών προδιαγραφών. 

Έχουν έναν τεράστιο αφαλό 

στο μέτωπό τους και μια 

περήφανη χαίτη πάνω απ' το λαιμό. 

Ανεβαίνουν στο βουνό 

και στους μεγάλους βράχους. 

Γελούν δυνατά και το ίδιο 

δυνατά κλαίνε, 

γιατί τα δάκρυα δεν είναι μόνο 

για να ποτίζουν τη γη, 

αλλά και για να πίνονται

 στις μεγάλες γιορτές.

Υπάρχουν δέντρα όπως ας πούμε 

η μανόλια των Ιμαλαϊων 

που αργούν εκ προθέσεως 

να δείξουν το πρώτο τους μεγάλο λουλούδι. 

Πρέπει να περιμένει κανείς μια ζωή 

για να δει ένα τέτοιο μεγάλο θαύμα.

Και άλλα όπως για παράδειγμα τα φλαμίνγος, 

τα δείχνουν όλα με το πρώτο. 

Χαίρεται κανείς  την αδιαντροπιά τους.

Δέντρα γίγαντες και δέντρα θάμνοι, 

ψηλά κι αλύγιστα 

σαν τις κολόνες των ναών. 

Σχηματίζουν αψίδες ή γέρνουν 

σε διαφορετικές κατευθύνσεις. 

Κανένα δέντρο δεν έγινε 

"καθ' ομοίωσιν" κανενός. 

Το ρολόι χτυπά στο ρυθμό 

της καρδιάς τους.

Η ζωή μιλάει στην ψυχή του καλού δέντρου. 

Είναι αυτό που έχει την όψη της αθανασίας. 

Το κακό δέντρο πεθαίνει γρήγορα, δεν έχει 

λουλούδια και δεν έχει σπόρους. Δεν έχει φίλους, 

δεν έχει αγαπημένους. Μαραζώνει και χάνεται.

Όπου δέντρο καλό, χίλιοι άγγελοι γύρω που ψάλλουν 

με τα μικρά κλαδιά, περιμένοντας την άνοιξη 

ν' ανέβουν ψηλότερα.

Το μεγαλύτερο δέντρο που είδε ποτέ 

το φως της ζωής ήταν ένα πουρνάρι. 

Ένα δέντρο που δεν προσπάθησε 

να ξεπεράσει κανένα άλλο.  

Ένα μοναχικό πουρνάρι σε μια μεγάλη κοιλάδα 

που μεγαλώνει σιγά σιγά χωρίς να βιάζεται. 

Παρακολουθεί τους ανθρώπους να το προσπερνάνε 

Κι όταν κατά τύχη πλησιάσουν πολύ κοντά 

η συμπόνια του γι` αυτούς γίνεται δάκρυ 

και στάζει πάνω στο δέρμα τους.  

Ένας απλός ναός είναι. 

Ένας τόπος λατρείας. 

Ένα δέντρο που κανείς 

δεν το ζηλεύει και 

κανείς δεν το πλησιάζει 

αν δεν είναι σοφός. 

Ένα δέντρο που μοιάζει 

τραυματισμένο σε πόλεμο. 

Ένας μικρός ήρωας που δεν 

παραπονιέται και δεν καυχιέται.  

Φουντώνει μ` ένα σπόρο δίπλα 

στα καμένα κλαδιά του 

το δέντρο της ζωής που μεγαλώνει 

κάτω από το χώμα 

και πάνω απ` τα νέφη 

θ` απονείμει κάποτε δικαιοσύνη. 

Οι φονιάδες θα κρεμαστούν 

κι αυτό θα τους λυπηθεί. 

Και θα κλάψει. Κι ο ιερός κορμός 

θα βγάλει λουλούδια. 

θ` αγκαλιάσει το σύννεφο 

πάνω απ` το δέντρο 

και θα τραγουδήσει. 

Θα προλάβει να πιάσει το φως 

μέσα από τα κενά του παιχνιδιού.

Ακόμα ένα βήμα, ακόμα ένα πήδημα 

από δέντρο σε δέντρο και το μικρό παιδί 

θα κατακτήσει το δάσος. 

Ακόμα ένας ουρανός, ακόμα ένας ήλιος, 

ακόμα ένας θεός, ακόμα ένας άγγελος, 

ακόμα μια αγάπη ακόμα ένα δέντρο. 

Και το παιδί θα μεγαλώσει. 

Και το παιδί θ` αρχίσει