Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Αντέχεις.....




O Κορμός ενος δέντρου είναι ένας.
Οι ρίζες αμέτρητες.Γιατί ευτυχισμένο δέντρο
είναι το δέντρο που ριζώνει σε πολλές μεριές.
Μα η ζωή του λιγοστεύει και χάνεται όταν κανείς
δεν ξεκουράζεται στον ίσκιο του.






και το μικρό παιδί έκλαψε.
Ήταν η πρώτη φορά που
έκλαψε χωρίς να το πειράξει 
κανένας μεγάλος.
Η πρώτη φορά που έκλαψε 
χωρίς να λυπηθεί....








Στο πιο ψηλό κλαδί 
κρεμάστηκε η ζωή μου
Μια και μοναδική χειρονομία 
κι ένα μοναδικό βλέμμα



Ένα δάκρυ φτάνει 
για τον εξαγνισμό είπε.
Και  μ'αγκάλιασε 
με τα κλαδιά του
και μ'ανέβασε εκεί ψηλά 
να βλέπω και να ακούω
τα πουλιά το σύμπαν 
και να διαβάζω τα όνειρα.




Κι έτσι..απο τότε ως τώρα έμαθες να






Ότι έγινε έγινε και ....







Η βροχή είναι 
με το μέρος σου.
Κάθε ποτάμι και 
μια δική σου μέρα


Και η Θάλασσα 
ο Τελικός Προορισμός.










7 σχόλια:

Παναγιώτης είπε...

Καλημερα απο την Δυτικη μερια
Πολυ ομορφο αυτο που γραφεις
και γι αυτο θα αφησω να με παρασυρει το ποταμι της σημερινης
ημερας.

Να εισαι καλα και να εχεις μια ομορφη μερα

AERIKO είπε...

Kαλημέρα Παναγιώτη απο τα Νοτιοανατολικά του Πολικού Αστέρα.Οι Αντέχοντες εστιάζουν στο παρόν..χαμογελούν πεισματικά στα όποια δύσκολα και δεν πετάνε στο λίγο
καμιά στιγμή τους.Τοτε η ζωή κυλά ουσιαστικότερα και ομορφότερα όταν αφήνεσαι να σε παρασύρουν οι αξίες της.

~reflection~ είπε...

Αντέχω μόνο όταν στο χέρι κρατώ το παιδικό παιχνίδι, που από τις πρώτες νύχτες της Συνειδητοποίησης του Εαυτού μου είχε αφουγκραστεί κάθε μου παραπονο, κάθε μου προσευχή και κάθε κραυγή ευτυχίας,
όταν ως τα ξημερώματα οι αγρύπνιες μου ξεδιψούσαν την Ψυχή από τις Πηγές των Θαυμάτων που στο λυκοφως ανοίγουν για να γευτεί το Παιδί Νάμα Μυστικών της Ζωής...

Μόνοι μας κοινωνούμε Λάβα ...
και με την Αβάσταστη Θερμοκρασία του Ιδρωμένου Πυρετού
μαθαίνουμε να εκπαιδεύουμε την Αντοχή μας στα Υψηλά Στάνταρ των Απαιτήσεων του Παιχνιδιού ...

Σε φιλώ...

~reflection~ είπε...

Εδω είσαι ματακια μου?.....

κι ένα χαμογελάκι αντοχής σου στελνω....

συντροφιά στην Όμορφη μερα που ήδη ξεκίνησε με εγρήγορση ανταπόκρισης!....

AERIKO είπε...

Aπ'το Ναδίρ των βημάτων της νύχτας
ως το ζενίθ της ψυχής της αλήθειας σου ένα και μόνο καυτά μοναχικό γαλάζιο δάκρυ.
Η Στιγμή που κατάφερα να αποβάλλω
την ανασφάλεια της απόλυτης απώλειας του οικείου....
χωρίς όμως να χάσω τη φωνή της τρυφεροτητας του μικρού παιδιού μέσα μου άλλαξε τη ζωή μου όλη.
Ξέρεις ε; Δύσκολα δίκοπη αναμέτρηση
εφ'όσον ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει εύκολα πως το πιο οικείο είναι η χαμενη του αθωότητα..-ευτυχώς δεν υπάρχει σύντομος και ανώδυνος δρόμος επιστροφης προς αυτην..κι έτσι μαθητεύουμε στα απλά και μεγάλα-
αλλά αγκιστρώνεται σε προσδοκίες και διαδρομές ανούσιες.Πιο ανούσια απο αυτό που βαφτισαν πραγματικότητα δεν υπάρχει.Αυτο το λόγο ύπαρξης έχουν για καποιους αντέχοντες απο εμάς τα ιστολόγια
μας.Βαθιά εγκάρσια τομή εντός, εμπυρετες οι στιγμές κόντρα στην χλιαρότητα των καιρών..
και ναι χαμογελώ γιατι με καποιους απο εσάς στο παρεκκλήσι της καρδιάς επι κοινωνώ τα πολύτιμα.

Εδω είμαι :) απο τη δουλειά χαλαρά με τον δευτερο καφέ της μέρας..απολαμβάνω της νύχτας τα βήματα τα οποία η όποια μέρα αδυνατεί να σβήσει.

Όποιος αναγεννιέται απ'τίς στάχτες του βαδίζει καθαρά γεγυμνωμένος και γι'αυτό δικαιώνεται και αγγίζει κάποια στιγμή το δικό του άφθαρτο.

Καλημέρα Χαμόγελο και τρυφερό φιλί σου αφήνω. :)

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι μου....

γιατι ειναι περιεργες ετουτες οι μέρες?..

νιωθω αδεια...

σαν να μου εκλεψαν το γεματο....

βγαζω ρίζες ξανα.... και νομιζω πως βλεπω και ενα νεο μπουμπουκι ζωης...

αλλα και την περασμενη ζωη ...ομορφα την αναπολω...

καλησπερα αισιοδοξη..με φιλια αναπόλησης..

AERIKO είπε...

Kαλημέρα Ψυχουλίνι μου. :)

Δεν είναι τίποτε...απλά η μελαγχολία της αλλαγης εποχής κυριολεκτικά και μεταφορικά μας κάνει να αφηνομαστε για λίγο στην αγκαλιά της Σιωπής μας.

Κανείς όμως και το εννοώ κανείς και τίποτε δεν μπορεί να μας πάρει το όνειρο της ψυχής και την πραγματικότητα που εμείς στηρίζουμε.

Και όπως έχω ξαναπεί άδειο ποτήρι η στιγμή..ή το γεμίζεις ή σε κόβει.

Τα πάντα θέμα οπτικής αλλά και επιλογών. Με τη μιζέρια δε κάνουμε βήμα..και το βημα του χρόνου είναι το Φως.

Πολλά φιλιά σου αφήνω. :))