Ζωγράφιζε...ακούς..;

Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα

αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά

αυτό που γλυστρά σα φίδι και χάνεται

αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά.

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο

αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή

αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος

που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί.

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας

αυτό που σα σκόνη αιωρείται στο φως

αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε

που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός.

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα

αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές

αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη

και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές.

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται

αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά

αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα

που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά.

αυτό που δεν ξέρεις εσύ που μ' αγάπησες

αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά.

                                                                             Θ.Π.