Παιχνίδι με τα Μαύρα

   Aπειρα βράδυα συζητήσεων με φίλους 

   σφηνάκια πίκρας και μεταμεσονύκτιες σκεψεις

   για ενα θεμα που με κάνει πιά μόνο να χαμογελώ..

   ειρωνικά ναι  και αυτοσαρκαστικά πάντα.

   Αυτοσαρκασμός..

   το αναλλοίωτο και μοναδικό "πάντα" της ζωής μου.

   Ότι αξίζει πονά και είναι δύσκολο...

   εγραψε κάποτε η Μαρω Βαμβουνακη.

Μετά πήραν τις λέξεις οι Πυξ Λαξ 

   και βγήκε το επίμαχο τραγούδι που οδηγεί

   σε ενα ανώφελο σπαραγμό. 

   Μάλλον έχουμε χάσει τη μπάλα.!

   Δηλαδή επιτέλους σ' αυτή τη μικρή ζωή 

   εχει αξία η διαδρομή ή ο προορισμός.;

   Αυτό που μοιραζόμαστε ή αυτό 

   που απο τη φύση του  δεν εχει εγγυήσεις

   και διάρκεια.;Δεν αρκείται δεν ικανοποιείται

   το εγωιστικό  συναίσθημα να γιατί

   ο έρωτας είναι  ο βασιλιάς της αυταπάτης.

   Ίσως επειδή δεν αρκείται στην ομορφιά

   της ζώσας στιγμής αλλά αγκιστρώνεται 

   και φυλακίζει.

   Βιολογικά και υποκλίνομαι 

   το πάθος , ο έρωτας έχει ημερομηνία λήξης.

   Ετσι είναι.

   Και είναι έτσι γιατί κανείς μετά το κρίσιμο σημείο

   δεν προσπαθεί να επανατροφοδοτήσει τη φλόγα

   να ρίξει ξύλα στη φωτιά.Τυφλός και κουφός

   δεν είναι λοιπόν ο έρωτας αλλά εμείς.

   Όταν μας ενδιαφέρει μόνο ο εαυτούλης μας

   οταν σταματήσουμε να περνάμε καλά η φυγή

   με μπόλικη δόση σπαραγμού και φόρτισης 

   μας βολεύει μια χαρα.Όμως ολα τα ανθρώπινα

   συναισθήματα δεν κρίνονται στα λόγια αλλά

   στις πράξεις.

   Έχουν βγεί λοιπόν κάποιες ψυχές στην πιάτσα...

   αγκιστρωμένες σ ενα σλόγκαν: 

   Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

   για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, 

   κρύψου από μένα..

   Εχουμε και λέμε λοιπόν..η άποψη 

   που συγκινεί ειναι η εξης:

  "Oι παλιές αγάπες πεθαίνουν.

   Πεθαίνουν και πάνε στον παράδεισο.

   Στολισμένες απο την καλοσύνη 

   της αγιας μνήμης που θέλει να ξεχνά

   κάθε πίκρα τους, καθε ώρα κακιά.

   Οι παλιές αγάπες πάνε λοιπόν

   στον παράδεισο καθαγιασμένες,

   εξωραισμένες,καταξιωμένες 

   μέσα σε σύννεφα νοσταλγίας 

   που ακούραστα μνημονευουν 

   τη δόξα τους και την ανεπανάληπτη 

   ομορφιά τους.Πάνε στον παράδεισο 

   και δεν ανασταίνονται πια.

   Πεθαίνουν μέσα στο ίδιο το σώμα 

   που τις γέννησε στο σώμα 

   που αργότερα απο φάτνη έμεινε

   τάφος  ξερός.

   Τάφος με πολλές και διάφορες 

   επιτύμβιες επιγραφές

   που με τον καιρό αλλάζουν 

   και γίνονται όλο και περισσότερο 

   γενναιόδωρες.!!!!!"

Και μετά  ξυπνήσαμε.!

   Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμεις καλυτερότερα. 

   Γιατι το συναίσθημα δεν ειναι μπάλα

   γιατι σε κάποιους αν δεν ανατριχιάσει η ψυχή το 

   σώμα δεν ακολουθει και γιατι στην τελική οι παλιές

   αγάπες πάνε κατευθείαν στο βυθό 

   της αρμόζουσας κόλασης στο πηγάδι δηλαδή 

   της λήθης.Εκεί είναι η θέση τους αφου δεν είχαν 

   τα κότσια και τις αντοχές να παραμείνουν παρόν.

   Κόλαση δεν είναι η ανάμνηση αλλά η λησμονιά.

   Ότι αξίζει λοιπόν δεν πονά και είναι δίπλα μας.

   Ούτε βήμα πίσω ουτε βήμα μπροστά.

   Απλά και όμορφα δίπλα μας.Σπάνιο ναι 

   κι όμως ανα τις εποχές ανθίσταται 

   και υπάρχει.Δεν κατακτάται , χαρίζεται.

   Και δεν πεθαίνει απλά εξελίσσεται.