Στην άκρη του ντουνιά..

..αγγίζεις τον ορίζοντα της ψυχής σου.

Μέσα σε ένα ετερόκλητο πλήθος

που αγαπά το απλό

μέσα σε μια φύση που σε εξασκεί στο δύσκολο

αφήνεσαι στη στιγμή

χωρώντας όλα όσα σε οδήγησαν

στο κέντρο του είναι σου

Εκεί χωράς ότι σε μάγεψε..ότι σε πλήγωσε

ότι σε οδήγησε να ακολουθείς

το μονοπάτι της καρδιάς

εκεί δεν καυλαντίζεις με το θέλω σου

αφού στέκεται εμπόδιο ο νόμος της φθοράς.

Απλά αφήνεσαι

και συνειδητοποιείς πως

οι άνθρωποι που δε γουσταρουν παντομίμες 

και ρόλους κομπάρσου 

στης σημερινής πραγματικότητας το τσίρκο 

σκίζουνε το σενάριο 

και γράφουν το έργο της ζωής τους αυτοσχεδιάζοντας..

Αν το 'χεις απο μικρός 

δε σ' αφήνει 

να τ' αφήσεις 

μεγαλώνοντας.

PS: Γι'αυτό επιμένω

να προσέχεις το μικρό μου.