Πες μου, τι ήτανε για σένα η Αιμιλία;

Όλη η Λαμπρή κλεισμένη σ' έναν άνθρωπο!

Και χρόνια τώρα όποτε της μιλούσα στο τηλ. 

κι άκουγα εκείνο το "τι κάνεις κόρην μου;"  

χαμογελούσε τρυφερά η ψυχή μου..

Πόσο πολύ μου θύμιζες τη γιαγιά μου Αιμιλία 

σε λόγια δε χωρά.

ΣΤΙΓΜΕΣ όμορφες..

 βάλσαμο στην ΨΥΧΗ ΜΟΥ.

Καλό Παράδεισο γλυκιά μου..

Ο Νίκος σου κι εγω και όλοι όσοι 

ξαπόστασαν στην απλότητα της ψυχής 

και στη γλυκύτητα του είναι σου 

θα σε κρατάμε  άγια μνημη 

στο εικονοστάσι της καρδιάς.

Διότι 

 "Εμείς που ανεβαίνουμε τον ανήφορο της Πίστης

το θάνατο τον λέμε Κοίμηση 

Και τους νεκρούς μας πιο ζωντανούς 

κι απ' τους ζωντανούς ακόμα τους νογάμε. "