Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Τρυφερή Ενδοχώρα..

Όλα ξεκίνησαν μετά από μια βροχερή νύχτα, όταν ένας Βρετανός βρήκε στο μπλακόνι του ένα μισοπεθαμένο πουλάκι, που φαινόταν νεογέννητο. Μόλις ανέπνεε, καθώς το ράμφος του ήταν γεμάτο μυρμήγκια, και ήταν εντελώς τυφλό. Το μάζεψε και το έβαλε σε ένα κουτί, όπου πέρασε την πρώτη του νύχτα.

Το πρωί μικρά τιτιβίσματα, σχεδόν άψυχα, ακουγόταν στο δωμάτιο, όταν ο φιλόζωος σκέφτηκε ότι το πτηνό την είχε γλιτώσει. Αποφάσισε, λοιπόν, να το ταΐσει, αλλά μάταια. Δεν έτρωγε τίποτα. Τότε σκέφτηκε να το βάλει δίπλα στο τζάμι, ανοίγοντας λίγο το παράθυρο. Εκείνο τιτίβιζε διαρκώς, όσο πιο δυνατά μπορούσε, για τουλάχιστον 3 ώρες.

Μέχρι που ένα δεύτερο σπουργίτι έκανε την εμφάνισή του. Ήταν ο πατέρας του που από εκείνη τη στιγμή και μετά του έφερνε τροφή και το τάιζε, κάθε 10-15 λεπτά. Και αυτό συνεχίστηκε για 2 εβδομάδες.



Το σπουργίτι μεγάλωνε αλλά δυστυχώς ακόμα ήταν τυφλό. Η επόμενη κίνηση ήταν να επισκεφθεί ο Βρετανός τον κτηνίατρο, ο οποίος έριξε μερικές σταγόνες στα μάτια του πτηνού.


Αυτό ήταν, το σπουργίτι συνήλθε. Άρχισε σιγά σιγά να κρύβεται πίσω από τις γλάστρες.


O πατέρας του πια, εκτός από τροφή, προσπαθούσε να του μάθει να πετάει στο χαμηλότερο σημείο από το παράθυρο. Και μια μέρα τα κατάφερε. Από εκείνη τη στιγμή και μετά ο «ιδιοκτήτης» του σκέφτηκε ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει.



Και έτσι έγινε το ίδιο βράδυ. Μόνο που ο καιρός ήταν πάλι κακός και η ανησυχία μεγάλη. Τρεις μέρες πέρασαν χωρίς νέα του.



«Μέχρι που την τέταρτη μέρα το πρωί τον βρήκα να αποκοιμιέται στις γλάστρες», λέει ο ίδιος. Αυτό συνεχίζεται για 2 χρόνια μέχρι σήμερα. Το σπουργίτι ελεύθερο, έρχεται και φεύγει. Και ξέρει ότι ανάμεσα στις γλάστρες βρίσκει ασφάλεια και θαλπωρή!



6 σχόλια:

Ανταίος είπε...

Όλοι σπουργιτάκια ήμαστε...

Καλημέρα, καλή εβδομάδα, Αερικό!

kaiti1964 είπε...

Η Αγάπη οπου κι αν δίνεται ειναι πηγή Ζωής ...πάντα όμως με ελευθερία...

Συγκινητική ιστορία ανθρωπιάς ...και αγάπης...
Φιλάκια πολλά Μαρία μου :)))

AERIKO είπε...

Αληθώς Ανταίε μου..Όμορφη εβδομάδα εύχομαι ολόψυχα με ζεστες διαδρομές ψυχής μεσα στο χειμώνα των καιρών. :))

AERIKO είπε...

H Αγάπη Καιτη μου οπως καλα ξέρεις ελευθερώνει..μα κι αυτος που αγαπά δεν παει πουθενά.

Σε Φιλώ. :))

ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ είπε...

Καλησπέρα Μαρία!!Θα σταθώ στον Βρετανό κτηνίατρο.Η ιδιότητά του σίγουρα τυχαία είναι.Το ίδιο θα έκανε κι αν έκανε κάποιο άλλο επάγγελμα.Ούτε ήξερε εάν το σπουργίτι θα ξαναγυρίσει...
Καλή εβδομάδα να έχεις γεμάτη από τιτιβίσματα!!

AERIKO είπε...

Kαλό Ξημέρωμα Θανάση..τα πουλιά της ζωής της αγάπης και της αλήθειας δεν τραγουδούν ποτέ μέσα σε σπηλιές..μόνο στα δυσθεώρητα μετερίζια των αγκαθιών του είναι τους..εκεί και αναγεννιούνται φίλε μου..δεν γυρνάμε ποτέ σε κάτι που ποτέ με ψυχή δεν φύγαμε.:))