Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Θέλω να έρθει μια ζεστή νύχτα..




να πάρω τους δρόμους με τα πόδια. 
Να περπατήσω τους γνώριμους παλιούς 
αλλά και τους καινούργιους.

Στους παλιούς θέλω να σταθώ.
Να περάσω σαν αερικό σε σκηνές που έζησα, 
να διορθώσω διαλόγους, 
να πω αυτά που δεν ξεστόμισα ποτέ....
Να πω ευχαριστώ για πράγματα 
που θεωρούσα δεδομένα. 
Να αφήσω τα δάκρυα
να τρέξουν όπου ζορίστηκα 
και εκεί που έκλαψα να πάω 
να μου τα σκουπίσω και να μου πω 
"Μη κλαις, το γιατί θα το καταλάβεις αργότερα".
Το τώρα μου είναι το αργότερα του τότε
Τώρα, ξέρω τι έπρεπε να είχα κάνει 
κάθε δευτερόλεπτο του τότε, 
μα αυτή η γνώση δεν μου έδωσε 
τη σοφία να μην κάνω λάθη στο τώρα μου.








Όταν σταματάνε ένα αυτοκίνητο 
στην άκρη του δρόμου 
για να κόψουν μια στραπατσαρισμένη 
παπαρούνα και να σου την προσφέρουν, 
χαμογέλασε και ξέχασε αυτό 
που σε είχε ενοχλήσει.
 Δεν θα το ξαναζήσεις, 
ίσως σου αγοράσουν λουλούδια, 
ίσως να σου κόψουν κιόλας, 
μα ποτέ δεν θα ξανασυμβεί 
σε εκείνο τον δρόμο 
και ποτέ δεν θα ξαναβρεθεί 
η ίδια παπαρούνα.
Πόσα λουλούδια νομίζεις 
ότι σου αναλογούν;

Θα πήγαινα σε εκείνο το δρόμο,
που ήμουν τόσο προβληματισμένη 
που ξέχασα το λόγο που είχα βρεθεί εκεί, 
θα μου έβαζα τα χέρια 
στα αυτιά μου να με προφυλάξω 
από αυτά που θα άκουγα, 
θα με έπαιρνα από το χέρι 
και θα μου ψιθύριζα στο αυτί 
" Πάμε κοπέλα μου κάπου 
να χορέψεις, 
κάπου που θα γελάς".
Θα πήγαινα σε όλους 
τους δρόμους 
που δεν είχα θέση και 
θα με έπαιρνα μακρυά.

Τους καινούργιους 
θα τους περπατήσω με χαρά.
Με χαρά γιατί πάντα υπάρχουν 
καινούρια πράγματα να ζήσεις, 
να ακούσεις, να αισθανθείς. 
Σε κάποιους δρόμους θέλω 
να έχω ένα χέρι στον ώμο μου, 
σε άλλους ένα χέρι μεσα 
στο δικό μου και μερικούς 
θα ήθελα να τους περπατήσω μόνη.
Να μυρίσω νυχτολούλουδα, 
πορτοκαλιές ανθισμένες, 
να κοιτάζω τα φωτισμένα παράθυρα 
και να φτιάχνω 
ιστορίες που θα συμβαίνουν εκεί, 
μέσα στα φώτα. 
Να κλέψω ένα λουλούδι 
από μια γλάστρα 
και να μου το χαρίσω. 
Να χάσω την ανάσα μου, 
να αλλάξω τέμπο. 
Να την ξαναβρώ και να συνεχίσω.

Όσο και να περπατήσω 
στους παλιούς δρόμους, 
όσο και να προσπαθήσω νοερά 
να διορθώσω λάθη, 
δεν μπορώ να υποσχεθώ 
ότι δεν θα κάνω τα ίδια
 και στους καινούργιους. 
Θα θυμάμαι όμως 
να σου χαμογελώ κάθε τόσο.
 Δεν ξέρω αν θα υπάρχουν 
σε κάποια γωνιά 
στρωμένα ροδοπέταλα 
η αν θα περιμένουν δεινά. 
Μα δώσε μου την ευκαιρία 
να το διαπιστώσω. 
Δώσε μου καινούργιους δρόμους 
να περπατήσω. 



Δεν ξέρω αν μπορώ να αλλάξω 
το τρόπο που περπατάω, 
αλλά ειναι μια καλή αρχή 
ότι για χάρη σου μπορώ 
να βάλω καινούρια παπούτσια 
για να τους περπατήσω. 

Αρκεί να είσαι εκεί. Πλάι μου.    



Μαρία Μαυρογεωργίου 


8 σχόλια:

kaiti1964 είπε...

Σε κάποιους δρόμους θέλω να έχω ένα χέρι στον ώμο μου, σε άλλους ένα χέρι μεσα στο δικό μου και μερικούς θα ήθελα να τους περπατήσω μόνη...

Δρόμοι ζωής ....

Εξαιρετική ανάρτηση !!!!!!
Φιλιά Μαρία μου και όμορφη νύχτα :)))

AERIKO είπε...

Το τίμημα της ανυποταξίας είναι πως αγαπάς βαθύτερα της ψυχής το όνειρο όταν οι σφαλιάρες της ζωής
σε εξοστρακίζουν απο το εγω σου.

Φιλούρες πολλές..στο μονοπάτι της ψυχής ενος αερικού τιποτε άξιο δεν χάνεται.

agriomeli είπε...

Και το μονο που ξεστομιζα ηταν(ειναι)
"κρατα με μονο..μη μ'αφηνεις..ολα τα υπολοιπα δικα μου"...

Και να...
που "τωρα" ...
η παπαρουνα αφηνει την εποχη της
στραπατσαρισμενη κι ανεγγιχτη...

Καλημερα με θλιψη!

AERIKO είπε...

Καλημέρα με χαμόγελο..αν δεν ανθίζεις μεσα στο καταχείμωνο μη χρεωνεις στην ανοιξη οτι δεν αγγίζει καλοκαίρι.

Θλίψη νοιώθουμε οταν δεν αφηνόμαστε στης ζωής τα θέλω.Λέει; Mε την καμία όμως.

Πολλά φιλιά σου στέλνω.:))

Nalia είπε...

"ποσα λουλουδια νομιζεις σου αναλογουν;" τι ομορφο...

μακαρι τουλαχιστον εστω και αργα να εχουμε το μυαλο να συνειδητοποιουμε ετσι τι ζωη...πολυ ωραιο κειμενο!

AERIKO είπε...

Ποτε δεν είναι αργά και για κανεναν..

Σε ευχαριστω Nalia ενα όμορφο βραδυ εύχομαι ολόψυχα. :))

stelios είπε...

Πανέμορφη περιγραφή.. Περιγράφει τόσο ζωντανά τη ματιά στη Ζωή!
Το παρελθόν δεσμεύει κομμάτια ύπαρξης από έντονα "γιατί".. Όσα περισσότερα κομμάτια μένουν πίσω, τόσο λιγότερη συμμετοχή στο παρόν. Τα καθημερινά γεγονότα, κάποιες «λεπτομέρειες» για τον νου, έχουν ανείπωτη απόλαυση όταν συμμετέχει ολόκληρη η ύπαρξη..
Είναι ευλογία να συναντάμε πρόσωπα και καταστάσεις από αυτά που ζήσαμε και με ένα χαμόγελο να καταρρέουν τα "γιατί".. Αποσύρεται το κομμάτι που τόσα χρόνια ήταν εγκλωβισμένο μακριά στο παρελθόν και ενώνεται στην παρουσία του τώρα. Κι όταν τα σκόρπια κομμάτια ενωθούν η καθημερινότητα αποκτά ενδιαφέρον και "η λεπτομέρεια κάνει την διαφορά"…
Κι αν δεν αλλάζει ο χαρακτήρας, αλλάζει η ματιά στην ζωή.. δηλαδή "με ΄γεια στα καινούργια παπούτσια"..!
Νάχεις μια ομορφη μέρα με πολλές ευχαρίστες εκ-πλήξεις, σαν αυτές που μας δίνεις. :))

AERIKO είπε...

Kανένα Γιατι Στέλιο..

Ωραία είναι αυτα που γράφονται έλα μου όμως που οι άνθρωποι δεν αλλάζουν..απαξ και είσαι η πιο ξυπόλητη διαδρομή στο βλέφαρο του ονείρου σιγά μην βάλεις παπούτσια στις αντοχές σου επι της πραγματικότητας.

Με γειά σε όσους ονειροβατούν φίλε μου..η Μαρία απλά ονειρεύεται τα αυτονόητα και απέχει απο τα δεδομένα.

Όμορφη μέρα αντεύχομαι..με πολλες στιγμές ταξιδιάρες εντός.

:))