Τρίδυμα γεννοβόλησε η Νύχτα δίχως πόνους
Ο Ίσκιος βγήκε πρώτος , ψηλός , μελαχροινός
Ο Ύπνος ακολούθησε και έκλαψε στους Χρόνους
έπειτα , βγήκε ο Θάνατος μα…γέλαγε αυτός!
#
Η μάνα Νύχτα αγκάλιασε , τα φάσκιωσε με ανθρώπους
οι άνθρωποι ντυθήκανε με ύπνους και σκιές
μα τούτος δω ο Θάνατος δίχως καθόλου τρόπους
τα ρούχα όλα ξέσχισε κι έβαλε τις φωνές
“Mάνα εγώ δε ντύνομαι με τούτα τα κουρέλια
δώσμου βροχή για να ντυθώ , χαλάζι να φορώ
θεριά κι αγρίμια να χω γω για ζώνη ασημένια
όρνια για υποδήματα να τρέχω , να πετώ..”
Η Νύχτα του αγρίεψε , τον πέταξε στην άκρη
τον Ίσκιο έντυσε άνθρωπο να μοιάζει με εμάς
τον Ύπνο έντυσ`όνειρα που είν`τ` ανθρώπου δάκρυ
μα ο Θάνατος τη γύμνια του με φύλλα απ΄της καρδιάς...
#
PS: Ξένος ο άλλος μου εαυτός
με φλόγα θα πληγώνει τις σιωπές του...
10 σχόλια:
Ο ίσκιος μας δεν θα μας εγκαταλείψει γιατί είναι όντως ο άλλος μας εαυτός.
Τα όνειρα επίσης γιατί χωρίς αυτά δεν ζούμε....μας κάνουν την καθημερινότητά μας πιο ζωντανή.
Το θάνατο επίσης δεν μπορούμε να τον νικήσουμε και το μόνο που κάνουμε είναι να συμβιβαστούμε πως υπάρχει.
Υπέροχο το βίντεο υπέροχα τα λόγια της Ψυχής σου
Μοναδικό !!
Φιλί με χαμόγελο φθινοπωρινό...!!
Δεν χρειάζεται συμβιβασμό η επίγνωση..σε αντιθεση με τις ανθρωπινες σχεσεις. Ο Θανατος ειναι περασμα ..αυτο που μας κλονίζει ειναι οι μικροί θανατοι μέσα μας...οταν πεθαινουν ζωντες οσοι δεν εκαναν πραξη ποτέ τα ωραία καμουφλαρισμένα λόγια τους.
Εν τελει επιμένω..δεν μας απογοητεύουν οι άνθρωποι αλλα οι προσδοκιες μας.
Να εχεις μια πολυ ομορφη Κυριακή..και να σκορπάς το άρωμα της δικης σου Ψυχης μεσα απο το λουλουδι της Καρδιας σου.
Χαμογελο και πολλα φιλια σου στέλνω. :))
Tην περασμένη εβδομάδα ξανα πέρασε αγαπημένη Αοράτη ο Θάνατος σαν ίσκιος
απο το σπίτι μου. Περασε κι ευτυχως αυτη τη φορά δεν υπηρξε απώλεια.
Την Καλημέρα και την Αγαπη μου σου στελνω.:))
Η μόνη συντροφιά ο ίσκιος μας αλλά για να υπάρξει χρειάζεται το φως που πάντα βρίσκεται μέσα μας !!
Καλημέρα Μαρία μου και φιλιά πολλά :)))
http://www.youtube.com/watch?v=iORncK43tEQ
Όμορφο απογευματακι Καιτη μου.:))
!!!!
Kαλό σου βράδυ Χάρη μου..:))
"Κάποτε σένα νεκροταφείο βρέθηκα μαζί με τον φύλακα και πιάσαμε κουβέντα..
- Πόσα χρόνια είσαι εδώ?
- Σχεδόν σαράντα χρόνια.
- Φαντάζομαι τι έχουν δει τα μάτια σου..
- Σαράντα σχεδόν χρόνια κάθε μέρα βλέπω κόσμο να έρχεται και να φεύγει με δάκρυα στα μάτια. Με πόνο, θλίψη, σπαραγμό, αποχαιρετούσαν ότι τους συντρόφευε άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο κατά την διάρκεια της ζωής τους..
Θυμάμαι κι έναν που ήρθε πολλές φορές. Με βήμα ανάλαφρο πλησίαζε, με χαιρετούσε καθώς έμπαινε μέσα, για να αποχαιρετήσει ότι έφευγε από τον κόσμο του.
Αργότερα, βγαίνοντας, με χαιρετούσε με το ίδιο φωτεινό χαμόγελο.. Τα μάτια του έλαμπαν κι έμοιαζε, καθώς απομακρυνόταν, σαν να σιγοτραγουδούσε!"
Αντίληψη ζωής ο τρόπος που αποχαιρετούμε. Το χειρότερο ελάττωμα ή το καλύτερο προτέρημα..
Ότι και όποιον "κατέχουμε" μέσα από το κτητικό "μου"..
Με τελευταία την ίδια μας την ύπαρξη συτόν τον μαγευτικό τρισδιάστατο κόσμο προβολής..
Κι αν ο Νους το αφουγκράζεται, η Ψυχή το βιώνει.
Ναι...ομως κακά τα ψέμματα..κανεις δεν φεύγει χαμογελαστός όλοι δακρυσμένοι..και κανεις δεν γινεται να χαμογελάσει στην απώλεια..οσο κι αν πιστεύει στο αλλού.
Καλη Ανταμωση αυτο οφείλουμε να νοιώθουμε την ωρα εκεινη..ομως η διαδικασία στο να μπορέσεις να δεις ειναι μακρόχρονη κι επίπονη...
Ότι βιώνει η Ψυχή δεν έχει καμια σχεση με το νου..το αθέατο ειναι καρδιακή διαδικασία....και της στιγμής..δηλ η ωρα εκεινη που φευγεις ολομόναχος .....δεν χωρα σε λεξεις.
Οσο για μας οσο πιο πολυ χωραμε το ματαιο τοσο πιο ανθρωπινοι γινομαστε.
Όμορφο απογευματάκι ευχομαι ολόψυχα Στελιο.:))
Δημοσίευση σχολίου