Σπονδή στο Υπερβατικό...

Δεν μπορείς να λυγίσεις το κουτάλι  

με το νού αλλα με την αλήθεια...

και η αλήθεια είναι οτι δεν υπάρχει κουτάλι ...

το κουτάλι ειναι ο εαυτός σου..όταν κοιτάξεις 

με ενσυναίσθηση μέσα σου και αντικρύσεις 

τον εαυτό σου και την αλήθεια  

τότε λυγίζεις ο ίδιος για να μη σπάσεις..

τη στιγμή εκείνη που λυγίζεις όλο το σύμπαν 

υποκλίνεται και συνεργεί στο να αποκτήσεις τη δύναμη 

της ανθρωπιάς αυτή που σε ξεχωρίζει 

αυτό που σε δυναμώνει αυτό που σε κάνει 

να πετάς ψηλά χωρίς δανεικά φτερά

αυτό που σε κάνει να περπατάς χωρίς δεκανίκια

αυτό που δεν σου χαρίζεται εύκολα αλλά 

και που στην τελική σε δικαιώνει γιατί

πολύ απλά άντεξες.!!

"Χθες βράδυ αποκοιμήθηκα και ονειρεύτηκα...

Είδα το χθες της ζωής μου,σαν μια πορεία 

σε μια παραλία,στην άμμο με σημάδια απο δυο χνάρια, 

ένα απο τα δικά μου βήματα και ένα απο τα δικά σου.

Στο τέλος της διαδρομής αυτής σε συνάντησα,

με κοίταξες στα μάτια χαμογελώντας,με πήρες 

στην αγκαλιά σου και ένιωσα όπως και εσυ.

Τότε κοίταξα πίσω και είδα πως 

στις πιο δύσκολες στιγμές μου τα χνάρια στην άμμο 

δεν ήταν δύο αλλα ένα.

Απόρησα και σε ρώτησα,

Γιατί με εγκατέλειψες όταν σε χρειαζόμουν; 

Με κοίταξες στα μάτια και μου απάντησες,

Δεν σε εγκατέλειψα ποτέ...Τα χνάρια στην άμμο 

δεν ήταν δυο γιατί στις πιο δύσκολες στιγμές 

σου σε κρατούσα στην αγκαλιά μου..."

Δάκρυσα, μου σκούπισες τα μάτια,

μου έπιασες το χέρι 

και φύγαμε  για τη  χώρα της υπέρβασης.

Μόνο έτσι Μπορώ..