Mετά την όποια πτώση
και το ξεπέρασμα της όποιας επίπτωσης
η Δύναμη που απορρέει απο μέσα μας
έχει ασύλληπτη ένταση.
"Τον είδα.!
Μια γέφυρα στα πόδια του
Και κάτω της ο χρόνος κυλούσε
Τη ρευστή τυραννία του Οδύνη
Υψωνε το βλέμμα του στο αρχαίο φως καθώς
Εσμιγε η σιωπή του με τ`αρχαία λιθάρια
Και στα χέρια του σπαραγμένος ο ορίζοντας
Παράδιδε την κυανή του έκταση στο τίποτα
Το πρόσωπο του απο νύχτα και στα μάτια του
Μια δέσμη φθαρμένες αχτίδες
Αδραχνε τη σιωπή του ασύλληπτου..
Κι εκείνος σκαρφαλώνει το πάθος
Με τα πέντε καρφιά δεμένα σ`εναν κόμπο οδύνης
Σκαρφαλωνει τη νυχτα γραφοντας
Μοναξιά στις σελίδες της φωτιάς
Ανέμους σέρνει ξοπίσω του ο αντίλαλος
Μα αυτός γελά γιατί πιστεύει
Αυτός περιφρονεί γιατί πιστεύει
Και μέσα απ`τ`αδηφάγο προσωπείο της νύχτας
Οπτασίες υψώνουν το τίποτα στο τίποτα
Υψώνουν τη σιωπή στη σιωπή
Μα αυτός γελά...γελά γιατί πιστεύει
Πως ψηλά στην κορφή του Αγώνα του
Αγριολούλουδα του βουνού
θα ανθίσουν..."
4 σχόλια:
ο κάθε παράτολμος νυχτερινός Συγγραφέας
έχει δέσει την Ψυχή του στο σκοινί από τις τούφες μιας Μούσας
και καθώς ορειβατικά σκαρφαλώνει στις Γυμνές Κορυφές της Κατακτημένης Πατρίδας της
στο μεταίχμιο της Σύλληψης της Ιδέας
όλα τα άυλα παύουν Υλικά να υφίστανται στο Χώρο του ποιήματος
και ο Ερασιτέχνης πέφτει απροστάτευτος στο κενό του Εαυτού του....
κι όμως... πιο πλήρης από ποτέ.....
Σε φιλω....
.........
Πολύ όμορφα όλα!
Εχεις μεγάλη εμνευση τελευταία!
:) :) :)
Φιλιά πολλάαααααα
D.Angel
Η ερημία των καιρών κάνει τη μέσα μας ερημιά
να είναι όαση.
Η πτώση η ανθρώπινη
είναι δύναμη αρκεί να σηκωθείς μονάχος
χωρίς αυταπάτες και με ζόρικες προσδοκίες
απο τα μυχια της ψυχης σου και μόνο.
Σε εκτιμώ βαθύτατα κάκια έχεις αυτο το κάτι
της ενόρασης που έχουν μόνο οι μυημένοι
στη βαθιά ενσυναίσθηση και στα θραύσματα
χρησμών.
Για σένα...λοιπον
απο μια αγαπημένη φωνη της ποίησης
μαζι με την πιο Χαμογελαστή Καληνύχτα μου
Φιλί Τρυφερό :)
"Eγω διαλέγω τα πετράδια των καιρών
που λείανε ο πόνος των εγκοσμίων.
Έμεινα έξω απ'τον καιρό
ελαφριά σαν διαφάνεια
Μισή στον κόσμο
και μισή
στο άχρονο τοπίο των χρησμών
σε μια παράλληλη απο άστρα και αίμα
σε μια κάθετη άβυσσο.
Έμεινα έξω ή βυθισμένη
σε ένα όνειρο παλίντονο
που επιστρέφει τα οράματα μου
Φορτωμενα έτη φωτος.
Ν'ανοίξω πόρτα στο Άγνωστο
Να περάσω στον άλλο Καιρό
Μου πλήγωσε τα μάτια η Καταιγίδα.
Όμως περπατω στο άρρητο
εξαγνισμένη
σαν τον εγκόσμιο πόνο
και διεκδικώ το παρόν μου
υπερασπίζομαι το πρόσωπο μου
που άλωσε
ερήμην μου ο καιρος.
Ο Χειμώνας θα με βρει στην έρημο
να βαδίζω σαν αποκάλυψη
Κι ο Αιώνας Ερειπιώνας
θα λειώνει όπως κερί αρωματισμένο
με τις επτά φλόγες αναμμένες στο κορμί μου
Τοπία αναδυόμενου λευκού
κι όπως οδοιπορώ όρκος ιερός
ανυψώνομαι σαν όνειρο προφητικό.
Είμαι η μνήμη καιομένη που κυλά
προς τη Λάμψη
Την ύλη που μου δόθηκε δεν την ορίζω πια
Την κάνω ποίημα
να περάσω.
Με την Ψυχή μου κατακόρυφη
ξεπλένω με το αίμα μου την άβυσσο
απ'τις ρωγμές της
να την πάρω μαζί μου.
Τα κατάφερα Αγγέλα μου..Με ξαναβρήκα ευτυχώς.!! Έχω ναι..τα περάσματα στένεψαν πια..αξιώνω τα δυσκολότερα..χωρίς καμιά απαξίωση σε κανεναν και τίποτε.
Καθ'οδόν ...υγεία και καλή καρδιά
Χαμόγελο στα δύσκολα και ..όλα καλά ψυχάρα μου.Χαμόγελο και πολλά φιλια σου αφήνω.! :))
Δημοσίευση σχολίου