Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Μια Μελωδία Αρχινά...


  Mια νέα Μελωδία  Ψυχής
ξεκινά απόψε μέσα εδώ...

Νιώστε....




"Ένας κόκκος άμμου 
εγκλωβίζεται σε ένα στρείδι.

Ασήμαντος, τι άραγε είναι πιο ασήμαντο 
στη Γη από έναν κόκκο άμμου;


Αδιάφορη η απουσία του. 
Κανένας δεν τον αναζητά. 
Στην άμμο θα κυλιστούν σάρκες, 
άνεμοι θα την παρασύρουν, 
φεγγαρόφωτα θα την στολίσουν, 
βροχές θα την ανακατέψουν, 
λιακάδες θα τη στεγνώσουν, 
θάλασσες θα την υποτάξουν.

Κι ο κόκκος άμμου εγκλωβισμένος 
στο στρείδι θα μένει, κρυμμένος, 
χαμένος. 




Ο χρόνος τρέχει, εποχές ποτάμια, 
δευτερόλεπτα που σκαλίζουν 
το βράχο της ύπαρξης, 
κομματιάζοντάς τον, 
δημιουργώντας, αλλάζοντας, 
καταστρέφοντας το μεγαλείο του.



Κι ένας ψαράς απόμερα, αλιεύει όστρακα, 
τυχαία, μια μέρα που στο καλοκαίρι της 
έμπαινε η Γη. Φαγητού προσμονή η "ψαριά". 
Δύσκολη μέρα. 
Τον περιμένουν σπίτι. Βιάζεται.

Ανάμεσα στα όστρακα, ένα στρείδι. 
Με σφαλισμένο κέλυφος. 
«Άχρηστο» λέει ο μεγάλος γιος, 
«το στρείδι αυτό δεν τρώγεται...». 
Το πετά παράμερα, περιφρονητικά. 
Κυλάει, λες και περπατά, 
στέκεται στα χέρια του ψαρά ανάμεσα.

Κόβει το μάτι του φτωχού ψαρά, 
η βιοπάλη δίνει πιότερη δύναμη επιβίωσης
από τον πλούτο, η ταπεινοφροσύνη εξυψώνει 
πιότερο απ’ την αλαζονεία. 

Μαχαίρι σφηνώνει στο κέλυφος, 
εκεί που το στρείδι χαμογελάει, 
να το ανοίξει. 
Δεν θέλει δύναμη πολύ, λίγο ακόμα, 
το στρείδι παραδομένο παύει να αντιστέκεται.

Κι όπως το κερί τρεμοσβήνει στον πάγκο 
της ξύλινης βεράντας, μάτια φωτίζονται 
στη θέα ενός μεγάλου μαργαριταριού, 
ολόλευκου. Θαρρείς το φως ξεπηδάει 
από το κέντρο του, θαρρείς παράξενη ζωή 
κρύβει στα σωθικά του. 

Πολύτιμο, λάμπει στην καρδιά του στρειδιού, 
στέκεται ακατέργαστο, μ' όλη τη δύναμη της φύσης, 
της μοίρας, κατεργασμένη πάνω του.

Κατάλευκο, πολύτιμο αιώνια, πιο άφθαρτο 
απ' τους ανθρώπους, αυτούς 
που επιβουλεύονται τα πλούτη του διπλανού 
μα ξεχνούν να δουν τη δυστυχία του, 
ξεχνούν να κοιτάξουν την ευτυχία 
που τους περιβάλλει, κυνηγώντας χίμαιρες.



τότε θα άκουγες μια περήφανη φωνή, 
όχι αλαζονική 
μα τρεμάμενη από συγκίνηση, 
προσγειωμένη αλλά περήφανη, 
να λέει:

"Ει, φίλε, μην απελπιστείς ποτέ, 
μην κοιτάς μόνο το περίβλημα. 

Κάποτε ήμουνα ένας απλός, 
ασήμαντος κόκκος άμμου."





8 σχόλια:

Δακανάλη Μαρία είπε...

Υπέροχο το ταξίδι ενός κόκκου άμμου...Την καλημέρα μου!!!

AERIKO είπε...

Όμορφη μέρα Τριανταφυλλένια μου και δροσερά όμορφη νέα εβδομάδα.!!

Σε Φιλώ.!! :))

ΔΗΜΗΤΡΑ - ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ είπε...

Τι υπέροχο τραγούδι....

.........η ταπεινοφροσύνη εξυψώνει
πιότερο απ’ την αλαζονεία.

Καλή εβδομάδα Μαρία μου!!!!!!

AERIKO είπε...

Kαλησπέρα Δήμητρα.!! :)

Παλια αγαπημενη μελωδια ηρθε η ωρα της να ταξιδεψει σα μελωδια ψυχής.

Ομορφο απογευματακι και εβδομαδα αντευχομαι με χαμόγελο.!! :))

D.Angel είπε...

Μου θύμισες κάποιο βιβλίο του Κοέλο
Ενας ασήμαντος μικρός κόκος άμμου κρύβει ολόκληρο το σύμπαν μέσα του!

Φιλιά πολλά γλυκιά μου
Καλή εβδομάδα και καλό απόγευμα!
Σμουατς

masou8 είπε...

Πολύ όμορφο και περιεκτικό αυτό που ακούμπησες στις καρδιές μας.
Ευχαριστώ! Να είσαι καλά!Φιλιά

AERIKO είπε...

Το κείμενο δεν είναι δικο μου φυσικα μα ουτε του Κοέλο..Το συναντησα ενα βραδυ καπου στο νετ τυχαια και αν θυμομουν θα το ανεφερα..εν τελει οτι ειναι σε εισαγωγικα δεν μου ανηκει.:)

Kαλο Ξημέρωμα Αγγελούδι μου...Πολλα φιλια και απο εμενα..Πριν λίγο γυρισα απο την αυλη...τους παρατησα παλι..εχουν υπομονη...με ξερουν καλα νομιζω οτι γι αυτο και με αγαπουν και δεν με αλλαζουν..!!! :))

AERIKO είπε...

masou8

Χαιρομαι πολύ που σε συναντω απόψε εδω..στη συγκεκριμενη εγγραφη.Το Νικ που επέλεξα αποπροσανατολίζει μόνο τις ανεκπαιδευτες ψυχες..εσυ με διαβαζεις απο το παθ ακομα..οποτε μάλλον ξέρεις τι εστι Μαρία.

Να περνας ομορφα.!! Σε θερμοευχαριστω και για την σημαντικη σου ενθαρρυνση στο ΥΤ.

Δεν Ξεχνω.!! :))