Ισόβια....

Δεν θέλω λέξεις

με παράπονο να βγάλω

και μου ξεφύγει πίκρα

    Κοχλάζουν οι σκέψεις

κοχλάζουν

μέσα μου βαθιά

αλλά αντέχω.!

Δεν ρώτησα ποτέ το γιατί

γνώριζα την απάντηση

μου την ψιθύρισε η ψυχη

απο τα γεννοφάσκια μου ακόμα

Ανίκητη η επέλαση της αλήθειας

κάθε φορά  αφήνει πίσω της

ανεκπλήρωτες επιθυμίες

και απραγματοποίητα όνειρα.

Ξημερώματα ...μιας ακόμα 

άσπλαχνης λευκής νύχτας και

η πόρτα της ψυχής αθόρυβα ανοίγει

προς τα μέσα.

Αγέρωχη  η  σκληρή πραγματικότητα

στέκεται στο κατώφλι.Τα πάντα μέσα μου σιγούν

Τα πάντα μέσα μου ματώνουν.

Σαν αιώνιο παράπονο στάζει ξανά 

μέσα μου  η αγρύπνια

αυτό είναι το τίμημα του να μην 

παραιτείσαι του να μην προσποιείσαι
του να μη συμβιβάζεσαι..

Τώρα πια ξέρω καλά πως...

Κάθε φορά που θα ανταλλάσω βλέμμα

με την αλήθεια  της μοναχικότητας μου

η μοναξιά θα χαμηλώνει νικημένη

πάντα πρώτη το δικό της βλέμμα.

Γιατι δεν νοιώθω μόνη πια..

Και ναι αυτή θα μένει πάντα μόνη

αφου  στο δρόμο για το άρρητο 

εγώ κι εσύ  θα είμαστε Ένα.

Ενιαίο κι αδιαίρετο

Της Ψυχής το βλέμμα.

Και πως της αγάπης  

και της αλήθειας 

και της ζωής το μέγεθος

να το χωρέσεις 

μέσα σε κουβέντες!