Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Ξέρει αυτός......






Ξέρει αυτός τι εννοώ
στου αόρατου τη γλώσσα.




Γεννιόμαστε με  την ελευθερία επιλογής.

Πεπρωμένο στην πορεία
 ονομάζουμε  τις επιλογές μας
που δεν αντέχουμε 
να αντικρύσουμε κατάματα.


Στην ουσία το μόνο που δεν καθορίζουμε  εμείς 
είναι το Αναπόφευκτο της εξόδου 
απ'αυτόν το χωροχρόνο.

'Ομως μόνο 
όταν απλώσουμε  της καρδιάς το χέρι
στη  Ζωή αυτή πολύ απλά
μας αγκαλιάζει.






4 σχόλια:

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Ελευθερία επιλογής χάνοντας με 6-0 από τα αποδυτήρια;Σχετική μάλλον...

Και φοβάμαι πως η ζωή συνήθως δεν αγκαλιάζει'
χαστούκια δίνει.Μόνο καμιά φορά αν έχει πιει λίγο κι έχει ζαλιστεί, μπορεί να σ'αγκαλιάσει...και τότε κλαίει μαζί σου...στον ώμο σου!
Την καλημέρα μας

Νάσια είπε...

Είναι πολλά, Αερικό μου, αυτά που δεν καθορίζουμε. Αλλιώς, αλοίμονο, θα ΄μασταν θεοί ή δαίμονες. Πολλές κι οι επιλογές που γίνονται ερήμη μας. Ας είναι. Όλα για το καλό...

Καλή σου μέρα. Μια Κυριακή με φως να έχεις.

AERIKO είπε...

Δεν είναι σχετική η ελευθερία ουτε οι επιλογές μας.Τα Χαστούκια έρχονται για να ξυπνήσουμε..και να δούμε κάποια πράγματα όπως ακριβώς είναι.

Μπερδεύουμε τη Ζωή με τις ανθρώπινες συμπεριφορές απέναντι μας...εαν η στιγμή μας και η δυναμη και η αντοχή της ψυχής μας στηρίζεται στην συμπεριφορά και στην αποδοχή ή μή των άλλων όσο δικοί μας κι αν είναι ζήτω που την βάψαμε.Για μένα Καπετάνιο η Ζωή είναι ένα όμορφο Ταξίδι..αγαπώ τα απλά της αλλά προσδοκίες έχω μόνο απο τον εαυτό μου.Για να το καταλάβω αυτό δεχτηκα πολλά ανάστροφα Χαστούκια της.Μόνοι μας ερχόμαστε και ολομόναχοι φεύγουμε.Ότιδήποτε αντέξουμε να μοιραστούμε χωρίς επιθυμία ανταπόδοσης καλό είναι. Εμένα φίλε μου δεν έκλαψε ποτέ στον ώμο μου.Έκλαψε πολλές φορές όμως απο τα νεύρα της γιατί την άφηνα να φεύγει μέσα απο τα χέρια μου χωρίς να χαμπαριάζω.

Με αγκάλιασε όμως πρόσφατα.Το γιατί ουτε που με απασχολεί.Μου αρκεί που με αγκάλιασε έστω και στιγμιαία.

Συνεχίζουμε...να πορευόμαστε κι όσο αυτη θα με εκπλήσει καλα ή κακά δεν εχει σημασια..τόσο θα δυναμώνω.

Και τη δική μου Καλημέρα και αγάπη και στους δύο σας.

AERIKO είπε...

Έτσι πίστευα και εγώ για πολλά χρόνια Νάσια μου..έτσι εχτισα τη Φυλακή μου.
Όταν η ψυχή πονά και δυσανασχετεί νοσεί το σώμα.Ερήμην μας ναι..συμβαίνουν αρκετά αλλά..στο χέρι μας είναι να μην τα αποδεχτούμε.

Μα είμαστε Νάσια μου και Θεοί και Δαίμονες μέσα μας αντιμάχεται το καλό και το κακό έως τέλους.Φως και σκοτάδι μέσα μας είναι.Εμείς κάνουμε το παρόν μας και το παρόν διαμορφώνει το κάθε αύριο.Το Φοβάμαι όλα αυτα που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα το απομυθοποίησα εντελώς την τελευταία πενταετία.

Τίποτε δεν μπορεί να μου συμβεί αν δεν το επιτρέψω με τον τρόπο μου.

Και βέβαια συμφωνώ όλα για καλό είναι.Και περισσότερο τα δύσκολα..και ότι μας πονά και μας φαίνεται αρχικά αξεπέραστο εμπόδιο για καλό μας είναι κι ας το νιωθουμε εκ των υστέρων.

Όμορφη Κυριακή αντεύχομαι.Χαμόγελο και Φιλί. :))