Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Περπάτα......




Ο Άγιος Κριστόφ πέρασε τον ποταμό. 
Όλη τη νυχτα βάδισε ενάντια στο ρεύμα. 
Σα βράχος, το κορμί του 
με τ΄ αθλητικά μέλη ξεπετιέται 
πάνω απ΄τα νερά. Στον αριστερό του ώμο 
κάθεται το Παιδί, αδύνατο και βαρύ. 

Ο Άγιος Κριστόφ στηρίζεται πάνω 
σ΄ένα ξεριζωμένο πεύκο που λυγάει. 
H ραχοκοκαλιά του κι αυτή λυγάει. 
Εκείνοι που τον είδαν να φεύγει, 
είπαν πως δε θά 'φτανε ποτέ· 
και πολύ καιρό τον ακολούθησαν 
τα σκώμματά τους και τα γέλια τους. 
Ύστερα η νύχτα απλώθηκε, 
κι εκείνοι κουράστηκαν. 
Τώρα ο Κριστόφ είναι πάρα πολύ μακριά 
για να τον φτάσουν οι κραυγές εκείνων 
που μένουν στην όχθη. 
Μέσα στο θόρυβο του χειμάρρου, 
δεν ακούει παρά την ήρεμη φωνή του Παιδιού, 
που κραταει μες στη μικρή του γροθιά 
μια σγουρή τούφα απ' τα μαλλιά του γίγαντα, 
λέγοντάς του ολοένα: "Περπάτα"!

Ο Κριστόφ περπατάει, με τη ράχη σκυφτή, 
με τα μάτια ίσα μπροστά, 
στυλωμένα πανω στη σκοτεινή όχθη 
που οι απόκρημνοι βράχοι της 
αρχίζουν ν' ασπρογαλιάζουν.

Ξαφνικά ο όρθρος σημαίνει, 
κι ένα πλήθος από καμπάνες 
ξυπνάει χοροπηδώντας. 

Να η καινούργια αυγή! 
Πίσω απ' τη σκοτεινή απόκρημνη ακτή 
υψώνεται ο χρυσός φωτοστέφανος 
του αόρατου ήλιου. 
Ο Κριστόφ, έτοιμος να πέσει, 
φτάνει επιτέλους στην όχθη. 
Και λέει στο Παιδί:

Να, φτάσαμε. 
Πόσο ήσουνα βαρύ! 
Παιδί, ποιος είσαι λοιπόν;

Kαι το Παιδί αποκρίνεται:

Είμαι η μέρα που θ' ανατείλει.




14 σχόλια:

thalassaki είπε...

Στη δουλειά είμαι και πνίγομαι, αλλά πέρασα να σου αφήσω μια ζεστή αγκαλιά :* Κουράγιο κι αγάπη πολλή, υπέροχα τα λόγια κι οι εικόνες σου πάλι. Φιλιά!

Matriga είπε...

Πράγματι ανέτειλε μια νέα υπέροχη μέρα, μέσα από τα όμορφα λόγια σου!
Καλή σου μέρα, φιλενάδα :)

AERIKO είπε...

Mια απο τα ίδια...ουφ..αντέχω..μη φοβού..!! Έτσι ήταν έτσι ειναι και έτσι θα είναι για μάς.Περπατώντας θα ανοιγουμε δρόμο..και το ότι δεν γνωρίζουμε ως που θα φτάσουμε..είναι συναρπαστικό.!! Καλημέρα ολόφωτα Χαμογελαστή..!! Πολλά Φιλιά.! :))

AERIKO είπε...

Kαλημέρα Μαρία μου...:)

Και βέβαια ανατέλλει κάθε πρωι μια όμορφη νέα μέρα.Αρκεί να τη ζούμε με όλες τις στιγμές όπως κι αν έρχονται.
Αυτή είναι η ομορφιά..μία και μοναδική είναι..μετά όλα είναι αλλοιώς.

Πολλά χαμόγελα κόντρα στα
δύσκολα..Τα λέμε..Σε Φιλώ. :))

Ανώνυμος είπε...

- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι ... Κοίταξε μακριά στο κενό ... Και δάκρυσε ...

Ζω ...

- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

- Σήμερα πάντως ζω! ;)

AERIKO είπε...

Xαχαχαχα....μη μου θυμίζεις την ευαισθησία μου.Ευαίσθητος ανώνυμε δεν σημαίνει και μαλάκας.Και για μένα που είμαι υπέρμαχος της αλήθειας..η Κική Δημουλά..τα λέει όλα σε μια πρόταση.ΈΡΩΤΑΣ είναι ο μυστικός Δείπνος του καθένα μας.Νιώθω ότι με ξεχωρίζει ένα και μόνο: το φιλί του Ιούδα δεν τo έδωσα ούτε και θα το δώσω ποτέ σε κανένα.

Σήμερα παντως Ζω και είμαι ο εαυτός μου.Άθλημα στους σημερινούς καιρούς.Σε ευχαριστώ.!!
FOR YOU...:) Διονύσης Καψάλης..ποίηση..όχι καρικατούρα..


Κοίτα, ο πολικός αστέρας
που δείχνει πάντα το Βορρά
τα βλέπεις τόσο καθαρά,
σαν να είχαν όλα ξαναγίνει
από λεπτότατη οδύνη...

Και τι θα πει μπαμπά πεθαίνω;
Μαθαίνω, αγόρι μου, μαθαίνω....

Ανώνυμος είπε...

την ευαισθησία και το φεγγάρι σου είναι αυτά που δε θα νικήσεις ποτέ :))

AERIKO είπε...

Δεν θέλω να τα νικήσω...είναι σύμμαχοι στο δρόμο μου...έχεις περπατήσει ποτε στην κοιλάδα του θανάτου; Όχι βέβαια και δεν θα στο ευχόμουν ποτέ.!

Μάχομαι μόνο το σκοτάδι...η ευαισθησία και το Φεγγάρι μου είναι Φως.!!

Οι ψυχές της λεπτότατης οδύνης
αποδέχονται την αλήθεια τους.Δεν της γυρνούν ποτε την πλάτη.

Όμορφο Ξημέρωμα να έχουμε.:)

υιος ασωτος είπε...

Κατ τι είσαι εσύ, που σηκώνεις μπόι σε Εμέ και που θαρρείς, ότι μονάχη βρήκες την αγάπη. Άκου λοιπόν, αφού είδα πως όλα σου ήταν μαύρα, από όταν έφυγες από το φως, το φως του παραδείσου, όπλο τρανό σου χάρισα, να δοκιμάζεις και να δοκιμάζεσαι, το κλάμα να μην φεύγει από τα μάτια, τέτοιο το κλάμα που πίσω σε ταπείνωση σε σπρώχνει, γιατί το βάφτισα και τού έδωσα του ταπεινού το κλάμα, και πως το όπλο μου το βάφτισα, συναίσθημα, που χέρι το χέρι με την αγάπη, το κοίταγμα ψηλά, ψηλά, έτσι σε ανάγκασα, να σε αλαφρώνει και μην κομπάζεις, διότι ο αλαζόνας είναι αυτός που μάτια μου γλυκά το χάνει.

AERIKO είπε...

Eίσαι απίστευτος...Μόλις μου έφτιαξες τη μέρα..!! :)

Του Ταπεινού το κλάμα...κάθε δάκρυ ζυγίζει όσο το βάρος μιας Ψυχής.

Καλημέρα Σωτήρη μου και όμορφο Σ/Κ.
Πολλά Χαμόγελα.!! Σε Φιλώ. :))

Ανώνυμος είπε...

Ένα βράδυ ένα αηδόνι συνάντησε ένα λευκό τριαντάφυλλο και το ερωτεύτηκε. Ο έρωτάς του ήταν τόσο έντονος που άρχισε να κελαηδά (προηγουμένως τα αηδόνια έκραζαν και τερέτιζαν). Κάποια στιγμή πλησίασε τόσο κοντά το λουλούδι που τρυπήθηκε από τα αγκάθια. Το αίμα του έβαψε τα πέταλα κόκκινα για πάντα.

AERIKO είπε...

Xμμμ...το αγαπημένο μου παραμύθι.

Το αηδόνι ακολουθησε την καρδια του.Το πολυτιμότερο αγαθό είναι η αγάπη.Πολύτιμο να αγαπά κάποιος αληθινά χωρίς να μετανοιώνει.

Η Αγάπη είναι υπέρβαση...κι αναθεμα με αν καταλαβαίνω πως καταντησαν οι ψυχες σήμερα ετσι.Πίσω απο πανοπλίες και
πολλά λόγια άχρηστα οχυρώνεται ο
άνθρωπος σήμερα και χάνει την ουσία.

Φοβάται μη ματώσει..μη νιώσει..μην
πληγωθεί και καπως έτσι παύει να Ζείκαι απλά υπάρχει.Τι να λέμε τώρα...

Καλημέρα Γνωστέ Άγνωστε.Όσο ματώνουμε τόσο πιο ανθρώπινοι γινόμαστε.!!

Πιάσε κι ένα χαμόγελο αμάραντο.! :)

YΓ.Καποια στιγμη θα το κάνω βίντεο.

Ανώνυμος είπε...

Όταν καταφέρνεις να αδράξεις τις νύχτες θα υπάρχουν πάντα ξέφωτα με ήλιο..την καλημέρα μου!!

AERIKO είπε...

Υπάρχει ωραιότερο ξέφωτο απο το Ξημέρωμα; O ήλιος πάντα θα βγαίνει ακόμα κι όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ.Μακάριοι οι Άγρυπνοι κι όσοι αντέχουν σου λέω να ακούνε ψυχή και καρδιά και να πορεύονται κατα συνείδηση.

Όμορφη συνέχεια στη μέρα σου.:)