Αγρύπνια...

Χμμμ..ωραία η ποίηση...αλλά έλα 

που ποίημα είναι η Ζωή 

κι εμείς οι λέξεις του...

Με λένε Μαρία και είμαι της αγρύπνιας.

Της ανήκω απο τότε που θυμάμαι τον

εαυτό μου.Δεν με απασχολεί ούτε ο ύπνος

ούτε το ξύπνημα.Η Ζωή μού έμαθε με τον

πιο επώδυνο τρόπο πως για όλα φταίνε

τα κλειδιά.!!Κλειδώνουμε μας κλειδώνουν

κλπ κλπ κλπ...Ο Τελευταίος λοιπόν αυτής

της ταλαιπωρημένης γενιάς και φάρας

ας μην ξεχάσει να σπάσει την πόρτα..

πρίν σβήσει η Φωτιά.