CARPE DIEM

Ρίξε κάτι πάνω σου,κάνει κρύο.

Φόρα τον εαυτό σου..μου είπε ένα

βράδυ πρίν κάποιους μήνες ο Σταύρος

Σταυρόπουλος.

Σαραντα δύο χρόνια τον φορώ χωρίς

να τον περιφέρω..άσκοπα απο δω κι απο κεί

έτσι έκπτωτος που είναι αρκείται μόνο 

σ αυτο που αληθινά Ζεί.

Αργοπορώ,απορώ και θαυμάζω τη στιγμή

στην απλότητα της.

Υποκλίνομαι ταπεινά στην

κρυφή ουσία τη ζωής.Στην αγάπη

άνευ όρων και προυποθέσεων και στην έκφραση

της ρέουσας αλήθειας που επανεκκινεί  τη συνείδηση

φωτίζοντας την ψυχή.

Ετσι κι αλλοιώς  η ζωή   είναι μια μικρή  φωτοστιγμη.

Xρειάζεσαι μόνο την αλήθεια  σου για να  την εμφανίσεις.

Κι η δική μου αλήθεια δεν είναι πια μοναχική.

Νοιώσε.!!

Ψίθυρος η φωνή σου, Βροχή τα δάκρυα σου,

Φλόγα η αγάπη σου, Φώς το γέλιο σου

κι η Ταπεινότητα σου η σωτηρία της ψυχής μου.

Καρδιά μου, αναπνοή ζητάς, έρημο βράδυ βροχερό

τι κι αν μουσκεύεις απ'την κορυφη ως την ψυχή ;

Φοβάται ο βρεγμενος τη μπόρα, ο ταξιδιώτης την πορεία,

η στιγμή το συναίσθημα;

Πορεία ψυχής κι ανάσα ζωής αυτή η αγάπη

που δεν ζητιανεύει την παρουσία και τα αυτονόητα,

δεν εκλιπαρεί την όποια ανταπόδοση,

δεν θυμώνει, δεν πληγώνει  και δεν απαιτεί.

Eκεί θέλω πάντα ν'ανταμώνουμε...

εκεί που οι καρδιές δεν σκέφτονται

πότε θα γελάσουν και πότε θα δακρύσουν

εκεί που τα όνειρα δεν αντέχουν τις  λέξεις

και  οι επιθυμίες δεν χωράνε σε χαρτιά.

Εκεί που στάλα, στάλα ληστεύοντας το αδύνατο

ο χρόνος μηδενίζεται.Γι αυτό λοιπόν αμετανόητα

κάθε βράδυ της μικρής αυτής ζωής 

παίρνοντας του φεγγαριού το δρόμο

θα χάνομαι στην  αγκαλιά

του  απέραντου  ουρανού της ψυχής σου.