Στη σιωπηλή γωνιά του Φεγγαριού

      Nα τραγουδήσω ένα τραγούδι του εξαπένων, 

      τσέπη γεμάτη από σίκαλη ένα αντίο μωρό μου 

      δεν χρειάζεται να κλαίει.

      Μπορείτε να κάψει το λάδι μεσάνυχτα με μένα

      Όσο θα Κοιτάζω έξω στο φεγγάρι...Γιατί όταν

      εχεις μια μικρή συνομιλία με το όνειρο

      βλεπεις  μίλια μακριά...

      Όνειρο  και σ'αυτή τη μελωδία 

       ο Tom Waits κι εγω δεν ξέρω γιατί

      αυτόματα μού΄ρχεται στο μυαλό ο ποιητής

      της κοφτερής μοναξιάς άλλων εποχών..

      άλλων οραμάτων μα και άλλων αντοχών.!!

      Ο Τζακ Κέρουακ μιας αιώνιας εφηβείας

      μιας άχρονης αλήθειας και μιας παθιασμένης

      πορείας.

      Να είσαι εσύ Όχι υποταγμένος κάτω 

      από το τέχνασμα του κρύου ή της ζέστης 

      της άνεσης ή της καταπίεσης

      να είσαι εσύ, πνευματώδης 

      σκώρος της αιωνιότητας.

  

         Κι ακόμα...

     Τι κάνει ένας σαξοφωνίστας; 

      Παίρνει μια γερή αναπνοή, 

      μετά φυσάει μέσα στο όργανο 

      και φτιάχνει μια φράση 

      με την ανάσα του. 

      Κι εγώ έτσι χωρίζω τις φράσεις μου: 

      σαν να ήταν διαφορετικές αναπνοές του μυαλού

      έλεγε ο Τζακ Κέρουακ.

      Κάνε ό,τι γουστάρεις, παίξε μια μελωδία, 

      παράτα την και άρχισε να αυτοσχεδιάζεις...

Τελικά χρόνια μετά ακόμα για κάποιους απο εμάς

    "Οι μόνοι που αξίζουν είναι οι τρελοί

     αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν,

     να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, 

     αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται 

     ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, 

     καίγοντα, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα 

                          ρωμαϊκά κεριά..."