Προοίμιο..

..και ζήσανε αυτοί καλά 

και μείς

ανοίξαμε

νέο βιβλίο.

Όταν έρθει ο καιρός..

..που θα νιώσεις ΜΟΝΟΣ 

ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων 

και ο κύκλος των φίλων και συγγενών 

δεν θα σε αγγίζει εσώψυχα…

Όταν έρθει η μέρα που θα νιώσεις 

ότι ¨πνίγεσαι¨ σε μια θάλασσα 

¨άψυχων ανθρώπων¨ και θες να φύγεις ¨μακριά¨…

Όταν έρθει η στιγμή που όλα 

θα σου φαίνονται ¨άδεια¨ και ανούσια 

σε ένα κόσμο ψεύτικο και ξένο για σένα…

τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου 

να μείνεις μόνος με τον Εαυτό σου 

και να κάνεις ίσως τον πιο καθοριστικό διάλογο 

της ζωή σου μαζί Του. Εσύ και Αυτός, 

σαν να μιλάς στο είδωλο σου όταν 

αντικατοπτρίζεται σε έναν καθρέπτη, 

μόνο που Αυτός είναι ¨πιο αληθινός¨ 

από εσένα διότι ΕΣΥ είσαι εγκλωβισμένος 

σε ένα κόσμο σαθρό και εικονικό, 

ενώ Αυτός ¨δονείται¨σε ανώτερες συχνότητες

 και γνωρίζει ¨περισσότερη αλήθεια¨. 

 Γι΄αυτό να Τον ακούσεις προσεκτικά, 

¨ίσως¨ προσπαθεί καιρό να σε απομονώσει 

από το ¨σύστημα¨ για να σου πει 

¨λόγια καθοδήγησης¨. Μην περιμένεις 

να ακούσεις ήχους στα αυτιά σου, 

ούτε φωνές να κατακλύσουν το Νου σου, 

περίμενε απλά να ¨πλημμυρίσει¨ 

η καρδία σου από συναισθήματα, 

εικόνες, μελωδίες και μυρωδιές!

Ό,τι πληροφορία φιλτράρεται από την καρδιά σου, 

αποδέξου την! 

Ενώ ό,τι πληροφορία έρχεται από τον Νου 

¨φορτωμένη¨ μόνο με ¨απλή λογική¨, 

τότε δεν ανήκει σε εσένα γι΄αυτό 

αποδέσμευσέ την!

Εσύ που γνωρίζεις τι συμβαίνει πίσω 

από το ορατό, οφείλεις να ¨αντιλαμβάνεσαι¨ 

εκ των προτέρων πότε συντελούνται 

οι προϋποθέσεις αυτής της ενεργειακής παγίδας 

και να μεριμνείς προς την αποφυγή της.

Μην περιμένεις οι ¨πολλοί¨ 

να αποδεχτούν τις απόψεις σου,

 μάλιστα να αρχίσεις ανησυχείς 

όταν οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί σου. 

Οι πολλοί ποτέ δεν είχαν δίκιο, 

ποτέ δεν ακολούθησαν 

το σωστό μονοπάτι, ήταν και είναι 

πρόβατα κλεισμένα σε μεγάλα μαντριά. 

Αντίθετα να χαίρεσαι όταν βαδίζεις 

σε δύσκολα μονοπάτια, γιατί εκεί 

θα συναντήσεις λίγους ανθρώπους 

αλλά θα είναι αληθινοί ¨εργάτες¨ 

που έχουν την γνώση 

και την δύναμη να σε οδηγήσουν 

σε νέες ατραπούς.

Όσο μόνος και να νιώσεις, 

όσο αδικημένος 

και να αισθανθείς, 

ένα πράγμα να γνωρίζεις:

¨Είσαι τυχερός που συμβαίνει αυτό σε εσένα 

γιατί όλα ¨δείχνουν¨ ότι το ίδιο το σύστημα 

σε έχει καταδικάσει σε εξορία επειδή διαφέρεις

και δεν μπορεί να σε ελέγχει¨.

« …ΕΣΥ Συνέχιζε να πηγαίνεις κόντρα 

στην ¨ροή του κοπαδιού¨ 

και η δικαίωση ΣΟΥ 

είναι θέμα ελάχιστου χρόνου!».

«Όταν οι Αθηναίοι κορόιδευαν τον Διογένη

πως οι Σινωπείς τον είχανε καταδικάσει σε εξορία, 

αυτός απαντούσε:

“Και εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί”».

ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ  - ΑΝΑΞ ΑΥΤΟΝ

Όταν γράφεις με το αίμα της καρδιάς..

..το σύνθημα της αλήθειας σου

στον τοίχο της ψυχής 

ειναι ανεξίτηλο.

Και θέλω να το σκάσω απ'όλα..

μόνο και μόνο για να σ'αγγίξω στο λαιμό.

- Σ’αγαπώ..

- Αληθώς..!!

Ο έρωτας θέλει 

μεγάλες ταχύτητες.

Και η αγάπη 

πολλές θυσίες.

PS: 

Το κάρφωμα..στο ξεκάρφωμα είναι.

Να φύγω θέλω..

..μέσα στη σιωπή.Να μην την διαπεράσει 

κανένας Φιλάνθρωπος οι Ανθρωπιστές 

περισσεύουν οι Άνθρωποι λείπουν.

Ευτυχία!Ποιός σε αντέχει;Τί θράσος έχεις 

μες τη μακαριότητά σου;Αγάπη, Χαρά, 

Ειρήνη, Γαλήνη, Έρωτας, Συντροφικότητα, 

Αγνότητα, Υγεία, Φιλία, Αλήθεια, Πίστη, Ελευθερία.

Είσαι ανεπιθύμητη.Κανένας δε σε θέλει.Προκαλείς τρόμο.

Γεννάς φόβο.Δεν το βλέπεις;Κοίτα τί κάνεις:

Οι θωριές τους εκπλήττουν.Δεν το κατανοείς;

Στην παρουσία σου,ακυρώνονται 

ένθερμοι υποστηρικτές της αναζήτησής σου.

Αισθαντικοί ευαίσθητοι,θα μείνουν άεργοι.

Θα λιώσουν στην αυτοπυρά τους.

Τις πιστεύεις;Μη! Μη σαλεύεις!

Σε επικαλούνται απλώς.

Η Δυστυχία βολεύει.

Μίσος, Φθόνος, Ανταγωνισμός, Μοναξιά, 

Εγωισμός, Εγωπάθεια, Έπαρση, 
Αρρώστεια, Σκλαβιά, Υποδούλωση.
Ένας κόσμος ολοκληρος ανθρωπεύεται 
στη λύπηση….θρέφει τη θλίψη

ταίζει χορταστικά τη μιζέρια…

ζει για τον πόνο…εμπνέεται από τον πόνο….

εκπαιδεύεται στον πόνο..ανατρέφεται με πόνο…

αναζητά τον πόνο….

Καλοραμμένα Παλτουδάκια.

Σίγουρη επένδυση.Ασφαλής πελατεία.

Για Συγκροτημένα μυαλά.

Για Σαλεμένες καρδιές.Πρεζάκια του πόνου.”

Πρίν λίγες μέρες άκουσα κάποιον να μου λέει:

Όποιος πνίγεται από την αγάπη 

δεν ξέρει καλό κολύμπι και κλείνει 

την πόρτα στην ευτυχία του

Ειλικρινά διαπιστώνω καθημερινά 

ότι σχεδόν κανένας από αυτούς

 που πιστεύουν σ’ αυτήν την θέση …

δεν έχει βρέξει ούτε τα πόδια του

 στο νερό της Αγάπης. 

Ένας άνθρωπος συνήθως θα επικαλεστεί 

χιλιάδες δικαιολογίες και αιτίες 

της Μοναξιάς και της Δυστυχίας του.

Δεν υπάρχουν όμως!

Μέσα μας και έξω μας, ένα Σύμπαν ολόκληρο 

κι ο Δημιουργός του δονούνται αποκλειστικά 

για την Ευτυχία μας.Αγαπάμε βαθιά, αληθινά! 

Ανοίγουμε δρόμους Απολύτρωσης.

Δημιουργούμε Λεωφόρους Χαράς. 

Για να κρατήσουμε τα χέρια μας ανοιχτά, 

καθώς έρχεται τρέχοντας η Αγάπη .

Για να τα κλείσουμε  κρατώντας αγκαλιά  την Ευτυχία.

Νανά Μπότσογλου

"Η Λύπη μπορεί να ομορφαίνει ..

..επειδή της μοιάζουμε" 

αλλά η ανθρώπινη ψυχή χαμογελά  

μόνο όταν χωρά αγάπη.

Kι όπως λέει κι η Μάρω Βαμβουνάκη

Οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους 

που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους. 

Και εντάξει, ο έρωτας βρίσκεται από πάντοτε μέσα μας, 

είναι δικός μας εκ γενετής –ίσως και από πριν, 

ίσως και να είναι ο λόγος που θα γεννηθούμε—

αλλά απαιτείται ο κατάλληλος άλλος, 

ο ορισμένος άλλος για να τον αφυπνίσει. 

Ο ορισμένος άλλος για να σβήσει ή να διατηρηθεί.

 Ο ορισμένος για να τον επιστρέψει στην πηγή, 

στο παντοτινό, ακόμα και στην αθανασία. 

Σκάσε ..και Κολύμπα..!!

Ο ήχος των βημάτων σου....

όταν περπατάς στη μέσα σου ερημιά.

Αυτή ειναι η ακάλεστη σκέψη 

και πρέπει να την αφήσεις νηστική.

Γιατί αν τη"φιλέψεις στεναγμό" 

θα σε κεράσει πίκρα.Αν την ταίσεις

δεν Μπορώ θα σε αφήσει δίχως  "θέλω"

Καλύτερα Ναυαγός στο βυθό της ανθρωπιάς σου

παρά φελός στη μολυσμένη θάλασσα του φαίνεσθαι.

Αφορμή για τη σημερινή εγγραφή

η μελέτη μου στον Καζαντζάκη.

Aφυπνίζει  ο ασυμβίβαστος:

O φτωχός φιλόσοφος της βάρκας

ρωτά το βαρκάρη του: Γνωρίζεις φιλοσοφία;

- Όχι.

- Όχι; Τότε έχασες τη μισή ζωή σου.

Λίγο αργότερα σηκώνεται τρομερή τρικυμία.

-Έ φιλόσοφε, φωνάζει ο βαρκάρης, ξέρεις να κολυμπάς;

-Όχι.

-Όχι; Έχασες ολάκερη τη ζωή σου!

Αν είναι..

..να πεις μια αλήθεια, τότε κοίτα με.

Αν είναι να γίνεις μία λέξη, τότε γίνε σ' αγαπώ.

 Aξία είναι  να  ναυαγείς στον ύφαλο του έρωτα 

ανακαλύπτοντας το βυθό της αγάπης

κουρσεύοντας χρόνο προσδοκίες 

δυνατότητες και αντοχές..

ο νόμος των πιθανοτήτων 

δεν αφορά τους κώδικες των ατίθασων επι γης.

Να μας πιάσει όλους..

..η Άνοιξη 

και να μας κρατήσει ομήρους 

μέσα στο απέραντο 

της Αγάπης.

Talking one Language...

..love is a message.

'Oποιος νομίζει 

οτι έρημος σημαίνει και δυνατός 

είναι βαθιά γελασμένος.

Το Μαζί των ανθρώπων 

δίνει αξία στις στιγμές 

που ψυχή θησαυρίζουν.

Δωρικά λιτό..

..και πολύτιμα απλό 

το μήνυμα μιας βροχερής ψυχής 

στην ακτογραμμή της μελωδίας.

Όλου του κόσμου τ'ακριβά

μοιάζουν με δηλητήριο..

Μοιάζουν αλλά..  

 τελικά ο πόνος  είναι

το ακριβότερο δώρο της ζωής 

είναι το  μόνο αντίδοτο  

στη δηθενιά καιρών και ανθρώπων

κι άσε την απαξία

και την ξεδιαντροπιά

 να σέρνονται ..φθονώντας τις αξίες

Οι αποκλίσεις απειλούν..

..το Σύστημα.

Οι αποκλίνοντες όμως 

 έχουν

και ψυχή αδούλωτη.

Από όλους τους δρόμους 

ε π ι λ έ γ ω 

πάντα τον πιο δύσκολο..

γιατί μόνο αυτόν αγαπάω.

Ερωτικό

Θέλω να γίνω διάφανος, ώστε να σε κοιτώ και να μην το ξέρεις, και να με βλέπεις κι εσύ παντού σαν σωματίδιο από φως.

Θέλω να σου φέρω ένα κομμάτι απ’ το φεγγάρι για να δεις πως είναι πέτρα, και να σε δω κι εγώ να χαίρεσαι όπως χαίρεσαι μ’ ό,τι σου χαρίζω, χαϊδεύοντας ως και την πέτρα την ξερή 

σαν θησαυρό.

Θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο απ’ το σούπερ μάρκετ 

και να μου λες πως ξόδεψες τα τελευταία μας λεφτά επειδή 

βρήκες εκείνο το κρασί που σου θυμίζει το πρώτο μας ταξίδι στο Παρίσι, με τα σακίδια, στο ξενοδοχείο που το ασανσέρ του έτριζε 

και δίπλα τον φούρνο που πούλαγε μισοτιμής τα στραβοχυμένα κρουασάν. Κι έτσι να γίνω κι εγώ ξανά στα χείλη σου κρασί 

και βούτυρο στα χέρια.

Θέλω να πω ξανά και ξανά τ’ όνομά σου, μέχρι να καταλάβω πως είναι και δικό μου, πως ανάμεσά μας δεν υπάρχει κενό, 

τελεία, απόσταση – μόνο μια λέξη κι ένα πλάσμα 

με πλεγμένα μέλη και κοινή καρδιά.

Θέλω να ξαναδούμε παλιές σειρές μέχρι να γεράσει ο καναπές και να πάρει το σχήμα μας, κι όταν πεθάνουμε να βλέπουν το εντύπωμα των κορμιών μας στις ξεχαρβαλωμένες γκρίζες μαξιλάρες όπως τις περιπτύξεις των εραστών στην Πομπηία πριν γίνουν μνήμη.

Θέλω, κι ας ακούγεται μακάβριο, ν’ ανακατέψουνε την τέφρα μας, να τη διαλύσουν σ’ ένα κουτί με κατακόκκινη μπογιά και να βάψουν με δαύτη τον πρώτο τοίχο που βάψαμε κόκκινο μαζί, κι έμοιαζαν με αίμα οι πιτσιλιές και τα χέρια μας με δολοφόνων. Κι όποιος μπαίνει στο δωμάτιο να μπαίνει στην καρδιά μας.

Θέλω να γίνω ένα απ’ αυτά τα ζούδια που βλέπουμε σε φωτογραφίες στο ίντερνετ και βγάζουμε στριγκλιές από τη γλύκα, κι έτσι μικροσκοπικός να τρυπώσω στην τσέπη σου και να με βγάλεις βόλτα, και με χωμένο το χέρι στην τσέπη να με χαϊδεύεις και να μην το ξέρει κανείς.

Θέλω να γίνω το αγαπημένο σου τραγούδι, που το ακούς χίλιες φορές λούπα τα βράδια και παθιάζεσαι και βουρκώνεις, για να χωθώ μέχρι την πιο βαθιά εσοχή του νου σου και μ’ ένα πανί να σφουγγίσω τα νερά της θλίψης.

Θέλω να κάνω τατουάζ την ημερομηνία της γνωριμίας μας παντού στο σώμα μου, ώσπου να γίνω άνθρωπος-ημέρα, κινητή εορτή του έρωτά μας.

Θέλω να γεράσουμε μαζί πάση θυσία, γιατί είναι αδιανόητος ένας κόσμος χωρίς εσένα μέσα του, θα καταρρεύσει απ’ την οδύνη και είναι κρίμα να χαθούν τόσοι άνθρωποι επειδή δεν σου χαλάλισε η φύση την αθανασία που σου πρέπει.

Θέλω να διαβάσεις αυτές τις αράδες και να τις βρεις κοινότοπες και μελοδραματικές και να βάλεις τα γέλια από ντροπή που πάλι σε εξέθεσα, μα κάτι εντός σου να φτερουγίζει ό,τι κι αν λες.

Θέλω να μυρίζω πάντα το κεφάλι σου, τα μαλλάκια σου, την ευωδιά απ’ το δέρμα σου το καπνισμένο απ’ τα τσιγάρα, και να σε φιλώ εκεί στην κορυφή της κεφαλής σαν παιδάκι μια σταλιά, γιατί είσαι και ψηλός πανάθεμά σε και δεν σε φτάνω.

Θέλω, αν ξεμωραθώ, να με λυπηθείς, και να μ’ αφήσεις να φύγω οικειοθελώς προτού χάσω κάθε ανάμνηση που σε περιέχει και σε καλημερίζω σαν ξένο κάθε μέρα, γιατί αυτό, αγάπη μου γλυκιά, θα ’ταν χειρότερο κι από χίλιους θανάτους.

Θέλω να ταξιδέψουμε κι άλλο, πολύ, παντού, κι ας είναι μερικές φορές χωρίς να δρασκελίσουμε καν την πόρτα του σπιτιού μας.

Θέλω πολλά και το ξέρω. Μα κακόμαθα και δεν μπορώ στα λίγα.

Γι’ αυτό θέλω να γίνω διάφανος. Για να στέκομαι πλάι σου και να κοιτώ τον καθρέφτη και το είδωλό μου να είσαι εσύ.

Κι έπειτα να γίνω μουσική που πάντα θα ιστορεί τον έρωτά μας.

Παραμύθι για ταλαιπωρημένες καρδιές.Το γλυκό που δε γνωρίζει τι θα πει πίκρα.Είδες; Ό,τι και να πω σε περιγράφει. Είσαι η λατρεμένη μου απεραντοσύνη.

Αύγουστος Κορτώ

Ο αληθινός άντρας..

..έχει καρδιά μικρού

αγοριού.

Αυτό.

Γι'αυτό...

Μωρό μου.

Μα εγω αγάπη μου δεν θα σ'αφήσω..

Κάνω κοπάνα απ' τη συμβατική ζωή 

που δεν πατά σε παιδικές χαρές

Μοιάζω με τρελή;

ίσως γι' αυτό και όσα γράφω δεν έχουν κανένα ειρμό

γιατί το μόνο που θέλω είναι να έχουν εσένα

κι εσύ τόσο όμορφος για να κλειστείς σε λέξεις

Κι εκείνες τις ρίζες που έχουμε

για να πηδήξουμε μαζί στο κενό

και δεν περιμένω πια να βρέξει για να ζήσω

όταν μπορώ και ταξιδεύω στην αγκαλιά σου. 

Εύη Σουρτζίδη ~ http://evisou.blogspot.gr

Δικό μου το ευχαριστώ Εύη 

 :))

Αγαπημένη μου νύχτα..

Πάντα συμπαθούσα όσους δεν συμβάδιζαν με τα ρολόγια των άλλων. Ανέκαθεν σιχαινόμουν τα ρολόγια. Μέχρι και σήμερα δεν τα αντέχω στο χέρι και τα χρησιμοποιώ μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ίσως γιατί οι λεπτοδείκτες είναι οι πιο «αμείλικτοι» χαρακτήρες. Καμία επιείκεια, καμία καλοσύνη.

Γι' αυτό, θαυμάζω όσους είτε από ανάγκη, είτε από επιλογή, τους κοντράρουν στα ίσια. Στο πρόσταγμα του χρόνου, της κόπωσης και της κοινής λογικής αντιστέκονται σθεναρά. Άνθρωποι με τα δικά τους, αντισυμβατικά ρολόγια και με λεπτοδείκτες που δεν συντονίζονται με τους συνηθισμένους, τους κοινούς. Φτάνει να κάνεις μια μικρή νυχτερινή βόλτα για να τους συναντήσεις. Μια πόλη που δεν κοιμάται, με πρωταγωνιστές αυτούς που αγωνίζονται με τους δαίμονες της ημέρας, τη νύχτα. Δεν είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις.

Θα τον συναντήσεις στο περίπτερο που διανυκτερεύει για να ικανοποιήσει τη λυσσαλέα επιθυμία σου για νικοτίνη ή σοκολάτα. Είναι ο Γιάννης. Σίγουρα την έχεις δεις να φτιάχνει με βαρεμάρα το νυχτερινό σου σάντουιτς. Κι όμως θα σε αποζημιώσει το γλυκό της χαμόγελο που διαγράφεται αμυδρά όταν σου δώσει τα ρέστα και συνειδητοποιήσει ότι τα 50 λεπτά που της αφήνεις, είναι η σιωπηρή σου επιβράβευση για τον νυχτερινό της κάματο. Την λένε Ελένη. O Νίκος κόβει βόλτες μες στο κρύο. Καπνίζει στη ζούλα και πότε-πότε ρίχνει κλεφτές ματιές στο κινητό, χαμογελώντας τρυφερά. Όταν πέσει το βλέμμα σου πάνω του, θα τον δεις να αλλάζει όψη. Ίσως γιατί η αδιακρισία σου τον έθιξε ή από την άλλη επειδή έτσι ταιριάζει σε έναν σεκιουριτά που σέβεται τον εαυτό του. Σε λίγο θα γυρίσει στο τρανζιστοράκι του ακούγοντας τον συμπάσχοντα-καψούρη εκφωνητή.

Δείξε τον μέγιστο σεβασμό στα κορίτσια του μπαρ! Σεβάσου τα «πτυχία» τους. Μπορεί να μην κοσμούν τον τοίχο ενός σαλονιού αλλά έχουν τιμή τέτοια, που δεν την ξεπλένουν όλα τα οινοπνευματώδη τα οποία έχουν σερβίρει και που κατά καιρούς έχεις πιει στην υγειά τους. Στέκουν εκεί -απέναντι -αντί να παραδοθούν, άνευ όρων... σε οικείες τους αγκαλιές. Μιλάω για την Βίκη, την Ήρα, την Κάλλια και τη Λουίζα.

 Κι αυτός ο κύριος που είναι στο τιμόνι γύρω στα 60, θα σε εκπλήξει ευχάριστα όταν σου αποκαλύψει ότι είναι ένας πρώην βιολιστής, που η ανάγκη τον έριξε στις βραδινές κούρσες. Και θα συμφωνήσεις με συγκατάβαση και χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας με τα αποφθέγματα που η «ρουφιάνα η νύχτα» του έμαθε. Σου συστήθηκε με το όνομα Μιχάλης. Φτάνοντας στο σπίτι, μην βιαστείς να κορνάρεις επειδή σου έκλεισε το δρόμο το σκουπιδιάρικο!

Παρατήρησε λίγο καλύτερα τους δυο «μεσόκοπους» κυρίους, που με περισσή επιδεξιότητα κρατούν την πόλη σου καθαρή. Ίσως γιατί αυτές οι «βρώμικες» δουλειές απαιτούν πάντα χέρια πεντακάθαρα.

Ηλιάννα Δανέζη