Οι διαφορετικοί.-

Ο πόνος, έχει τον τρόπο του να σε αλλάζει. 

Σε κάνει να βλέπεις αλλιώς την ζωή

 και να κοιτάς κατάματα τους γύρω σου. 

Κάπως έτσι λοιπόν, εκείνοι που 

συνάντησαν στη ζωή τους πολλές απώλειες, 

πολύ θάνατο, συνεπώς και μοναξιά, 

χωρίς να το θέλουν, 

έγιναν πιο ανθεκτικοί από εμάς. 

Διαφορετικοί.

Ξέρουν, πως η στιγμή μετράει, 

αυτή γεννάει την αμέτρητη ευτυχία, 

αυτή και τις ανηφοριές. 

Κάθε ώρα είναι τώρα, κάθε συναίσθημα 

απόλυτο και οφείλεις να το καταθέτεις 

πριν χαθεί μαζί σου.

Σκέφτονται καθημερινά πόσο εύθραυστη 

είναι η ζωή και είναι σχεδόν μονίμως αφηρημένοι. 

Σέβονται κάθε τι ζωντανό. Ζητούν συγγνώμη, 

λένε ευχαριστώ και πάντα μα πάντα, το εννοούν. 

Ισως αργούν στις αντιδράσεις τους, 

αλλά μη τους παρεξηγήσεις. 

Είναι που κουβαλάνε πολλά χαμόγελα 

και όνειρά στις τρύπιες τσέπες τους.

Εκείνοι, είναι ταπεινοί. Διόλου εγωιστές, 

δεν θέλουν να προσβάλουν κανέναν, 

ούτε και να ενοχλούν. 
Δεν μιλάνε πολύ, προτιμούν 
να παρατηρουν τον κόσμο γύρω τους. 
Ντρέπονται και γελούν 

σα μικρά παιδιά. 

Τους αγαπούν όλους, αλλά εμπιστεύονται 

ελάχιστους και δεν κάνουν κακό σε κανέναν. 

Σήκωσαν πολλή πραγματικότητα 

στους ώμους τους και πλησιάζουν τον κόσμο 

με μια σκληρή ευαισθησία εξαιτίας 

αυτού του βάρους και μια ανεπιτήδευτη 

αυθεντικότητα. Παίρνουν πολύ προσωπικά 

τη βροχή, σαν στιχάκια, 

https://www.facebook.com/egodeneimaipoihtiseimaistihaki

για αυτό και δεν θα δεις ποτέ κανέναν τους να κρατά ομπρέλα... 

Δεν κουβαλάνε θυμό μέσα τους, ούτε κακία. 

Μια θλίψη μόνο, μια βαθιά θλίψη 

που προτιμούν να την αφήνουν να κοιμάται 

και αχνοφαίνεται μόνο στα μάτια τους, 

όταν χαμογελούν ακαταλαβίστικα 

και ανεξήγητα για σένα και για μένα, 

που δεν φορέσαμε ποτέ τα παπούτσια τους...

Δεν θα παραδεχτούν ποτέ πως πονάνε, 

γιατί γνωρίζουν πως ο ανθρώπινος πόνος 

δεν μοιράζεται, ούτε και μετριέται. 

Ούτε και θα παλέψουν για να τους αποδεχτείς, 

αφού η ίδια η ζωή τούς επέλεξε για να ξεχωρίζουν. 

Ίσως να είναι απότομοι και νευρικοί, 

απαιτητικοί ακόμα, αν σ' αγαπούν. 
Μα όλες τους οι αντιδράσεις είναι γνήσιες, 

γιατί στέκονται δίπλα σου στα ίσα, χωρίς καβάτζες.

Αν συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπό ποτέ, μην ψαχουλέψεις την ψυχή του, αποδέξου τον 

κι αγάπησέ τον αν μπορείς. 

Αλλιώς, άφησέ τον να συνεχίσει το δρόμο του...

Ιφιγένεια Βήττα

Περπατώ ..

.. στο δρόμο κουρδισμένη, σωστά ρονταρισμένη.

 Δουλειές, πολλές δουλειές. Σημειωμένα τα πάντα. 

Τρέχω με ένα χαρτί στα χέρια. «Α! Να περάσω κι από κει», 

«Α! Να μην ξεχάσω και το άλλο». Και ξαφνικά. 

Σε μια άκρη του δρόμου, πασχαλιές ψαρεύουν και με ψαρεύουν. 

Ψάρι κανονικό να σπαρταράω στο αγκίστρι τους. 

Η μυρουδιά τους! Αλλάζει με μιας το βήμα. Κλείνω μάτια, 

ανασηκώνω ελαφρώς κεφάλι, παίζω ρουθούνια. 

Να έχει χρησιμότητα η μύτη. Σε καταστολή οι αισθήσεις.

 Είναι μη πάρουν μπροστά οι αισθήσεις!

Οι πασχαλιές τα σπάνε και με σπάνε. Αδύνατον 

να στεριώσει ολόκληρη μορφή η μνήμη. 

Βγάζει σαν ταχυδακτυλουργός από καπέλο... 

Κομμάτια, αποσπάσματα, σειρές μέλη, σειρές αισθήματα. 

Ένα μάτι που γίνεται ψαράκι όταν γελά, ένα στόμα πηγάδι 

με αραιά δόντια, μια φλέβα σ' ένα μέτωπο, ένα σημείο πίσω από το αφτί… 

μαλακό… καθαρό… δυο πόντοι δέρμα όλο κι όλο, ένα φρύδι χοντρό, 

χέρια πολλά, δάκτυλα άλλα τόσα, ένα παπούτσι με κόκκινα κορδόνια.

 Ένα γέλιο χωρίς το στόμα. Μια φωνή. Μια απαγγελία ποιήματος «Ερωτόκριτος».

 Ένα ξεκάρδισμα μωρού. Το χαμόγελό του. 

Κι άλλο χαμόγελο, πολλά, πολλά χαμόγελα...Αν ήξεραν οι άνθρωποι... 

Μόνο θα χαμογελούσαν. Αν ήξεραν! Μια φράση από μια γυναίκα 

«Ένα δεν είχα υπολογίσει, Ρεάκι μου. Πόσο μικρή είναι τελικά η ζωή».

 Μια λέξη, δυο λέξεις… Κι ακόμα μια… Πολλές φράσεις. Ένα άγγιγμα. 

Ένα κούρνιασμα. Μια θέα. Πολλές θέες. Ένα σπρώξιμο. 

Ένα «άντε ντύσου να σε πάω βόλτα». Ένα τραγούδι «με τυραννούν οι ομορφιές». 

Ένας στίχος της Μάτσης Χατζηλαζάρου «σε γιασεμί» και πιο κάτω «je te gougouch»

 γιατί δεν σημαίνει τίποτα για μας και όλα για εκείνον που του το αφιερώνει. 

Μια θάλασσα. Πολλές θάλασσες. Ένα γαμ... Τι γαμ...! Πολλά γαμ...! 

Δυο, τρία, τέσσερα φεγγάρια. Πολλά φεγγάρια. Και λάμπες δημοτικές, 

σαν ταξιθέτριες να δείχνουν δρόμο. Κι ανατολές. Μια μπούκλα σαντρέ, 

μια άσπρη, μια καστανή. Η καστανή απαραιτήτως με κοκαλάκι. 

Ένα στέρνο, μια πλάτη...εδώ στοπ. Στο στέρνο βουρκώνω, 

στην πλάτη ησυχάζω. Μια αγκαλιά που πήρα και μια που στερήθηκα. 

Έναν χορό που χόρεψα. Κι έναν που επιθύμησα. Μια σκιά. Η σκιά του. 

Η αναπνοή του όταν κοιμάται. Τα βήματά του. Οι πασχαλιές 

διαμελίζουν ανθρώπους. Οι πασχαλιές τα σπάνε και με σπάνε. 

Η άτιμη μυρουδιά τους! Δεν θυμάμαι τι φυτά έκαιγαν για την Πυθία. 

Πασχαλιές έπρεπε να της έδιναν να μυρίζει. Άκαυτες.

 Καίνε από μόνες τους έτσι κι αλλιώς. Όλα τα «ήξεις αφήξεις» 

στις πασχαλιές ενυπάρχουν. Άραγε «εν τω πολέμω»; Θα δείξει! 

Απρίλης, πασχαλιές και «Ω γλυκύ μου έαρ». 

Ένα «γλυκύ» που δηλώνουμε εννοώντας,

 όλοι μας, άλλη γεύση. 

Με το «γλυκύ» απλώς συνεννοούμαστε. 

Τι συνωμοσία ψυχών... Θεέ μου! Κάθε Απρίλη… 

οι πασχαλιές τα σπάνε και με σπάνε.

Ρέα Βιτάλη.