Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Στακάτο...

Η δίψα μου, το καθημερινό μου περπάτημα, 
το βήμα του ταχυδρόμου, 
η πατούσα του στρατολάτη.

Μόνος, ολομόναχος, αμίλητος, 
ανάλαφρος, πεταχτός, γρήγορος, 
ομοιοκατάληκτος, μηρυκαστικός, 
με τη φορά των δεικτών 
του μεγάλου ρολογιού ή ανάποδα 
με το «γύρο του ανεμόμυλου».

Όχι  παρέες, κουβέντες, ομιλίες, 
κοψίματα και στάσεις. Όχι  χειραψίες, 
φιλιά, κεράσματα και χαιρετίσματα. 
Τηλέφωνο κλειστό, βουβό, παρατημένο, 
πεταμένο. Έτσι ωφελεί, έτσι αποδίδει 
η βόλτα η απογευματινή. 
Το ταξίδι πάνω στη γη. Το σκάψιμο.


Περπατάμε, δε στεκόμαστε, δε σταλίζουμε, 
δεν αλληθωρίζουμε. Δε μας ενδιαφέρουν οι βιτρίνες, 
οι τιμές, οι εκπτώσεις, οι εκποιήσεις, το πλήθος, 
το θέαμα του κόσμου που παρελαύνει, 
χαζεύει και περνά. Μπροστά, εμπρός, 
πάντα εμπρός, ο ορίζοντας.

Περπατάμε, ασκόπως, σκοπίμως, με σκοπό. 
Γυμναζόμαστε, προχωράμε, σκεφτόμαστε, 
δουλεύουμε, χτίζουμε, γκρεμίζουμε, 
τελειοποιούμε μια σκέψη. Είμαστε σε ετοιμότητα. 
Έχουμε το σύνθημα, γνωρίζουμε το παρασύνθημα,
 τους μόνιμους, μονήρεις περιπατητές.




Ιδρώνουμε, στύβουμε, στρίβουμε, 
αλλάζουμε φανέλα, ιδέες, ρότα, παρέες,
 σχέδια, αγάπες, σπίτια, παγκάκια, 
κήπους, θάλασσες, πόλεις, κάστρα, 
σκαλοπάτια, στιχάκια, ρίμες, ρημαδιό, βηματισμό.

Με το περπάτημα του ταχυδρόμου, 
το επείγον, το σφύριγμα, τα παιδιά, 
τα σκυλιά, το έμβασμα, η χαρά, το πένθος.

Κι αν περπατάμε δίπλα με κάποιον 
που το θέλουμε και το μπορούμε, 
χρειάζεται άνεση, συγκρατημός, 
σιωπή και σεβασμός, ρυθμός κοινός, 
συγχρονισμός, φτέρνα, βήμα, τικ τακ, 
καρδιά, φλέβα, αρτηρία, παλμός. 
Δε μιλάμε, δε ρωτάμε, δε σταματάμε, 
δε χάνουμε καιρό. Κι ας βρέχει, κι ας χιονίζει 
κι ας αστράφτει. 

Περπατάμε, δεν σημειώνουμε. 
Όχι φωτογραφίες. Όχι μπλοκάκια, 
mp3,hands free, τραγούδια στα αυτιά, 
μηνύματα και κινητά.

Μετά, κατόπιν, στο τέλος, ό,τι αξίζει, 
ό,τι φτάσει, ό,τι καταλήξει, ό,τι μαζέψει η γούρνα, 
η στέρνα, ό,τι κυλήσει το λούκι, το αυλάκι, 
το χαντάκι, ό,τι βγάλει ο κουβάς, ό,τι ζήσει, 
ό,τι ανθίσει, ό,τι καρπίσει.
Ό,τι χάθηκε καλώς χάθηκε, ό,τι τέλειωσε,
 ό,τι έλιωσε, ό,τι έσταξε, ό,τι πήρε ο άνεμος, 
ό,τι μάζεψε το μυρμήγκι, ό,τι τραγούδησε ο τζίτζικας, 
ό τι χύθηκε, ό,τι κύλησε, ό,τι ξεθώριασε, ό,τι έσπασε, 
ό,τι κρύφτηκε, καλώς, όταν θα είναι έτοιμο, 
ίσως φανερωθεί, ίσως αποκαλυφθεί, ίσως βρεθεί.
 Ό,τι έπεσε πάνω στην πέτρα, πάνω στην άσφαλτο, 
καλώς, ό,τι στο χώμα, με το καλό να έρθει.

Με ό,τι σου δίνεται. 



Εκείνο που περνά έχει το λόγο του..



Θοδωρής Γκόνης




4 σχόλια:

kaiti1964 είπε...

Περπάτημα πάντα μπροστά ...γιατί .."εν αρχή ην ο λόγος "

Υπέροχη ανάρτηση !!!!!!!

Φιλιά Μαρια μου πολλά :))

AERIKO είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=dIEwWg3obnE

Ότι ξεβράσει και σήμερα της ψυχής το κυμα καλο είναι.Οι συνειδητοί οδοιπόροι οσο προχωρούν μαθαίνουν να διασχίζουν άφοβα τα σταυροδρόμια της ζωής ενστικτωδώς χωρίς διλλήματα.Φιλούρες πολλές..τα λεμε σε φιλώ. :))

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ωραίο blog. Nα είσαι καλά

AERIKO είπε...

«Στα σημαντικά ζητήματα της ζωής είμαστε πάντα μόνοι.»

Eνδιαφέρον και το δικο σου blog και λεω τωρα ..τι είναι πιο τσόντα η παραδοχή της έξης προς το ορμέφυτο ένστικτο της ηδονής..Ή η υποκριτική εγκεφαλική και όχι μόνο μαλάκυνση μέσα κι έξω απο δώ ανθρώπων που χρησιμοποιούν μεγάλες λέξεις..για να κρύψουν έκφυλες σκέψεις για να καλύψουν την ανεπάρκεια τους γενικώς..; Και αναφέρομαι σε ανθρωπους υπεράνω υποψίας..χωρίς τονο για σενα προσωπικό.H Φαντασία δημιουργεί και εξ υψώνει..η φαντασίωση κλείνει τους ορίζοντες της ψυχής.Μεσα λοιπον σε ολο αυτό το υποκριτικό φαίνεσθαι καιρών και ανθρώπων μια χαρα τα λες.

Όμορφο απογευματάκι εύχομαι και καλή συνέχεια στο δικό σου χώρο έκφρασης.