Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Πουθενά δεν πάω.....





Γιά σένα 
έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες 
καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι 
πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στό μέτωπο 
του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,
νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη 
αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης 
όρθιας θάλασσας τον καλπασμό












Και για σένα 
κανείς δέν είχε ακούσει
Γιά σένα ούτε τό δίκταμο 
ούτε τό μανιτάρι
Στά μέρη τ’αψηλά 
της Κρήτης τίποτα
Γιά σένα μόνο δέχτηκε 
ο Θεός να μου οδηγεί τό χέρι

Eλύτης



Και  τώρα..

Δεν Μπορώ 
αλλα το Κυριότερο 
δεν Θέλω

τ ί π ο τ ε 






Ψυχή μου


 ✿⊱╮





22 σχόλια:

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

"Σβήνω όλα τα φώτα
να βλέπω με τον ήχο της φωνής σου.
Οχι δεν θα ‘ρθει κανείς
να ρωτήσει για μας
μη φωνάξεις και χαθεί η μαγεία…
Είδα τη λάμψη σου στην άκρη των ματιών
εκεί που σκόνταφτε η θλίψη μου.
Ξοδέψαμε τις μέρες μας άδικα
στα περιττά και στα ανούσια
πέτρωσαν τα σώματα…
Θα περάσει ο καιρός και όλα θα ‘ναι εδώ
για μένα και για σένα θα μιλούν
Εάν είναι αλήθεια όλα αυτά
για σένα μόνο εγώ
για μένα μόνο εσύ
Θα ξαναχτίσω κολώνες να σε στηρίξω..
Θα ενώσω τους χείμαρρους και θ αλλάξω την κοίτη
μόνη θα πατήσω σ εκείνα τα φύλλα …ξυπόλητη
σαν πνοή στον άνεμο με τα μαλλιά λυμένα
θα γονατίσω
στις χούφτες μου να πιείς νερό.
Μόνη θα αφήσω σημάδια να πατήσουν ανάλαφρα τα βήματά σου
Μόνη θα κρύψω τον άνεμο στις μασχάλες μου
Μίλα μου `
ποθώ στα βλέφαρα σου ν αποκοιμηθώ
να ριγήσει το όνειρο σαν έρθει
να προσκυνήσει την αγρύπνια μου…
Να ακουστεί η κραυγή
σαν δέηση
να μπορέσουν να βρουν καταφύγιο τα δάκρυα.
Θα σε κρυφοκοιτάζω
θα σε νοσταλγώ
θα σε γεύομαι
μέχρι να ‘ρθει η ώρα του Παράδεισου….
Μόνη θα σε κρατήσω να μη λυγίσεις ν ανέβεις καλέ μου.
Μόνη θα εναποθέσω τα δώρα μου στο θεό
θα απαλύνω τον πόνο με το σώμα μου
με μύρο θα πλύνω τις πληγές σου…
Μόνο εσένα έχω
μόνο εσένα
και πού να σε κρύψω πού να σε ταξιδέψω
μόνη μου σε κρατώ
Θα ‘ρθει μέρα που θα σβήσει το σημάδι μας απ τον κόσμο τούτο…
θα ‘ρθει μέρα που το σκήνωμα του χρόνου θα κλείσει σα λουλούδι
μα μέχρι τότε
το αστέρι μου δεν θα πάψει ποτέ να φωτίζει τον ουρανό σου
εκείνο το αστέρι που σου ‘ταξα
σε τούτον τον κόσμο μα και στον άλλον ακόμα…
Μόνο εσένα έχω ακριβέ αγαπημένε των κρίνων
και πώς να γαληνέψω το θεριό σου
σαν τον Διγενή στ αλώνι θα παλέψω με τον φόβο σου…
Μίλα μου
μίλα μου
γιατί μόνο εσένα έχω…."

Σου χαρίζω λίγους φτωχούς στίχους μου επηρεασμένους από κείνο το "Μονόγραμμα"...να ενωθούν με τους δικούς σου ...
Μαζί μ' εκείνο το αεράκι που ρχεται από κείνα τα Αιώνια Βουνά μας που γιγαντώνουν τον κόσμο !!

Φιλί γλυκό με όλη μου την αγάπη :)))

Γυναίκα είπε...

Όχι! Πουθενά αλλού εκτός του φωτός, του χαμόγελου και της παρούσας παρουσίας.:-)
Για άλλη μια φορά εξαιρετικό το βίντεο!
Καταθέτω τα φιλιά μου και την αγάπη μου.

Κώστας Κουκουζέλης είπε...

διαθλασμένο απ' το χαμόγελο
αυτού του φωτός το "τίποτα"
γίνεται "όλα"
μιας κι όλα είναι πάντα εκεί
κι εδώ και όπου ορίσαμε
για την πιο δική μας πατρίδα.

Καλησπέρα καλό μου Αερικό !

Γιώτα είπε...

Ξεκινώντας απ΄το τριαντάφυλλο στο φινάλε, γυρίζω στους ξεχωριστούς στίχους του μεγάλου ποιητή μας! Εκεί που μόνον μοναδικά θα μπορούσε να ανυψώσει τα ιδιαίτερα μικρά, για να μένουν με την αιώνια μυρωδιά τους. 'Οπως γέρνει το αποξηραμμένο ρόδο στις δαντελένιες αναμνήσεις και όλα τα άσπρα γίνονται μαξιλάρι στην κάθε ανημπόρια! Ή την ανάσα του δέρματος απο αγαπημένο άρωμα!
Παρασύρθηκα με το βλέμμα στη μπλε ορτανσία απέναντί μου.... λόγω ημέρας!
Πολλά φιλιά.... καλό ξημέρωμα!

Ανώνυμος είπε...

"Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς."


Αυτά γράφονται (και ίσως λέγονται) μία φορά στη ζωή...

Χαμόγελα φωτεινά :)

kaiti1964 είπε...

Κάθε φορά και μια έκπληξη οι αναρτήσεις σου Μαρία μου !!
Όαση στην ερημιά της καθημερινότητας ....
Καλή σου νύχτα και γλυκά φιλιά :)))

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

"...κι είναι νωρίς..."

ένα ευχαριστώ για την συγκίνηση που μου χάρισες

και μια φωτεινή καλημέρα :)

AERIKO είπε...

....ξυπόλητη
σαν πνοή στον άνεμο με τα μαλλιά λυμένα
θα γονατίσω
στις χούφτες μου να πιείς νερό... :)

Oι "Φτωχοι" σου στίχοι..λούζουν την Ψυχή με Φως.Ταπεινά, καθαρά και απο Καρδιας αγαπημένη μου Δέσποινα
εκφράζεται η ακλόνητη αλήθεια του καθένα μας..

Ευχαριστώ θα σου πω με το δικό μου τρόπο στην ώρα του.

Χαμογελαστη Καλημερα πολλα φιλια και ευχη για μια όμορφη εβδομάδα στα μετρα της Καρδιας και του Παλμού της. :))

AERIKO είπε...

H Παρούσα Παρουσία είναι χαμόγελο αληθινης ζωης απο μόνη της.

Η Αμοιβαιότητα είναι Πολύτιμη και όποιος θεωρεί το πολυτιμο δεδομένο δεν αξιώνεται την αιωνιότητα της στιγμής..που περνα και δεν χάνεται ακριβως επειδη ανανεώνεται τροφοδοτούμενη απο ΕΜΑΣ..απο την ειλικρίνεια την εντιμότητα και την στήριξη οσων νοιωθουμε.

Πολλα Χαμογελα και φιλια σου αφηνω Μαζι με την Καλημερα μου..επισης να προσθέσω YΠΕΡΟΧΟ το αβαταρ σου όπως και η Μονα Δική εκεινη Γυναίκα και Άνθρωπος που σφράγισε μια ολόκληρη εποχη με το αυθόρμητο το πηγαίο και το αληθινο του χαραχτήρα της. :))

AERIKO είπε...

"Δεν φτάνει μόνο μια καρδιά
ήθελα να 'χω κι άλλη
και με τσι δυο να σ αγαπώ
και λίγο να ναι πάλι!"

Πατριδα ορίσαμε την Καρδια..και του παλμού το άπαξ μόνο μόνος το νοιώθεις..όπως και το να ασκείς θύελλες αλλάζοντας το ρυθμό των τετριμμενων..εκεί που απλα περιέχεις αλλά και σε περιέχουν..οι αλήτες του ονείρου αργα ή γρήγορα οδηγούνται σε τρυφερές πραγματικότητες.

Καλημέρα αγαπημένε μου φίλε.!Τρυφερά αέρινο φιλί σου στέλνω. :))

AERIKO είπε...

Moυ αρέσει όταν παρασύρεσαι...:)

Oι πλάγιες βαθιές ρωγμές των αποσιωπημένων μόνο αυτές αίρουν τη ματαιότητα..να το θυμάσαι αυτο.

Πνοή και Δροσιά για όσα δεν χάθηκαν
Πουθενα..δεν πάω.!!

Πολλα φιλια Γιωτα μου και χαμογελα εννοείται.Και μια όμορφη εβδομάδα Κοντρα σε καθε δυσκολία.!! :)))

AERIKO είπε...

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


Καλημέρα ΣΥΝ ΟΔΟΙΠΟΡΕ μου και ομορφη νέα εβδομάδα.!! Χαμόγελα ΟΛΟΦΩΤΑ..!! :))

AERIKO είπε...

Η Ερημιά της Καθημερινότητας είναι άσκηση Ψυχής. Ολόκληρη εγγραφή εγινε η χθεσινή μας σύμπλευση..απόδειξη πως μόνο οι Άνθρωποι μπορούν να ανατρέψουν πραγματικότητες φαινομενικά ακλόνητες έτσι απλά και ανερμήνευτα..ακριβως επειδή οδηγούνται απο το Φως. Στης ψυχης το Φως αφήνονται οι πιο απειθάρχητοι τελικά.
Τυχαίο..; ΔΕν Νομίζω..

Καλημερα και ομορφη νεα εβδομάδα Καίτη μου..:))

AERIKO είπε...

Το αργά για εμας είναι νωρίς..ακριβως επειδη το μικρό παιδι μεσα μας δεν εχει καμια σχεση με παλιμπαιδισμο παρα μονον με ενσυναίσθηση.Ακριβως επειδη.."η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν."

Δικο μου το ευχαριστω για τις στιγμες ξεκουρασης που προσφερεις μηνες τωρα στην δικη μου ψυχη.

Όμορφη μερα και εβδομαδα ευχομαι απο Καρδιας.Σε Φιλώ. :))

D.Angel είπε...

Αυτό το τίποτα είναι που γουστάρω
όσο τίποτα! Είμαι καλά γιατρέ;
Χα χα χα χα χα χα
Φιλιά πολλάαααααααα

AERIKO είπε...

Δεν το κουνώ απ' επαέ...αγυριστο κεφάλι.

Ως γνωστόν επικεντρώθηκες στην Ουσία....Γιατρός και γνώστης η εσωτερικη φωνη....μια χαρα αυγή
σου χαμογελά Αγγελούδι μου αγαπημένο.:))

Γκρρρρρρρρρ....ασε τον ήρωα για λιγο μπες στο καραβάκι κι έλα στο Νησί.Καλοκαίριασε λέμε..και μην πεις το ταμείο είναι μείον ..ετσι θα ειναι απο τωρα και στο εξης..το χαμογελο και η χαρα και η ψυχη μας ομως δεν εχει καμια σχεση με τα Ευρω.

Πολλα φιλια..και μεγαλη αγκαλια σου πέμπω..τωρα που το ξανασκέφτομαι καλύτερα να μετακομίσετε στο νησί.:))))

Ανώνυμος είπε...

Στα Μονοπάτια τ' Ουρανού..:

Στη σιωπή του ουρανού γεννήθηκε η Α γ ά π η

κι έγινε όνειρο, Παιδί της Νύχτας...

που αντανακλά στο φως του Ήλιου το Χαμόγελο της Ζωής..

και την χαμένη της Αθωότητα στο βλέμμα ενός παιδιού.....

Στα Μονοπάτια τ' Ουρανού γέρνει και ξαποσταίνει.
Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Πάλι με ταξιδεύεις σε όμορφα μονοπάτια!!!!

Καλό απογευματάκι Μαρία μου :))
Και φιλί φυσικά!!!

AERIKO είπε...

Eκεί στην αρχή του δικού μας Πάντα βρίσκουμε κάποιες στιγμές εσωτερικής γαλήνης..μια μικρή πρόγευση Λία μου ..μια μικρή πρόγευση..Για σένα με όλη μου την αγάπη και την πιο τρυφερή μου Καληνύχτα.:))

"Κάποτε υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας στον ουρανό,
ξάπλωνε κάτω στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.

– "Γιατί το κάνεις αυτό"; το ρώτησε μια αλεπού.

- "Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα" ! απάντησε το σπουργιτάκι.
"Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε
άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας".

– "Μπορούν τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό;"!
ρώτησε με απορία και ειρωνεία η αλεπού.

– "Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει",
απάντησε το σπουργίτι."

Ανώνυμος είπε...

Με συγκίνησες!!!!

AERIKO είπε...

Λία μου..Θυμάσαι..; :)

Αυθεντικά Ελέυθερα και Ταπεινά μπροστά στο Αναλλοίωτο της Αλήθειας.Μεγαλύτερη Καθαρότερη και διαχρονικότερη απ την Αγάπη δεν υπάρχει.

Το Σκοτάδι ανα γεννά Φως..το Φως όμως δεν παράγει σκοτάδι...όλα τα πάντα βρίσκονται και συμβαίνουν μέσα μας ακριβώς.Ενα κομμάτι Ουρανός μας ανήκει εν Ζωή.Αρκει να πιστέψεις σε αυτόν..αξιζει να το νοιωσεις εστω και μια στιγμη..ακομα κι αν χρειαστει να διασχισεις ολη την επι γης Κόλαση.

Σε Φιλώ. :))

Γυναίκα είπε...

Τελικά.. ειναι η liv tayler, το ειπε ο φιλος μας!
Εδιαπιστώθει!..:))

Ας είναι.
φιλια και αγαπη καταθετω.

AERIKO είπε...

Ε... δικό μου το Λάθος τότε...:))

Ολα καλα...και αυτη ξεχωριστό πλάσμα είναι.

Πολλα φιλια εύη μου..τρυφερη Καληνύχτα σου στέλνω..:))