Mε θέα το αμίλητο....

Ματαιοκρατώ ένα αστέρι που τρεμοσβήνει 

την ώρα που απ΄τον ουρανό αργοκατρακυλάει 

και παρασέρνει όσες από τις ευχές ανεβαίνουν 

μαζί με τις προσδοκίες που ακολουθούν ξοπίσω. 

Άλλη μια επιβεβαίωση, πως

η ζωή πορεύεται πάντα

από απόκρυφα μονοπάτια

αιφνιδιάζοντας τη λογική

τινάζοντας κάθε πρόβλεψη.

Γράφει τα δικά της σενάρια

πρωτόγνωρα κι αυθεντικά

μοιράζοντας  χάδια και χαστούκια

κατά βούληση.Παρεπιπτόντως..

πάντα έβλεπα με μισό μάτι τα

χάδια.Προτιμώ τα χαστούκια της

πάντα με κρατούν επάγρυπνα στο

ύψος της στιγμής που επέλεξα.     

Θα φύγω, θα πετάξω πιο ψηλά, δεν μπορώ 

δεν αντέχω άλλο να βλέπω τα χιλιάδες όνειρα 

να σκορπίζονται και να χάνονται στα σύννεφα 

κι ανεκπλήρωτα από αστροπελέκι να καίγονται. 

Και μετα...

     Στη γη θα ξανακατέβω και θα κλωθογυρνάω πάντα 

στις γειτονιές με τα χαμηλοτάβανα φτωχόσπιτα 

με το λιγοστό φως και τα παράθυρα ορθάνοιχτα 

για να βγαίνει από μέσα τους ο σιωπηλός πόνος 

και να φεύγει στον αέρα της ερημιάς του κόσμου. 

Αυτόν θέλω ν΄ανασαίνω κάθε πρωί για να νιώθω 

να αισθάνομαι ότι είμαι άνθρωπος από χώμα .... 

Όσο μεγάλος ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη η ερημιά 

κι ακόμα μεγαλύτερο της ψυχής το φτερούγισμα ...