Ατόφια...

Tαξίδεψες στο ακίνητο του χρόνου. 

Ναυάγησες στην ενδοχώρα της Σιωπής.

Ξεχάστηκες σε λέξεις στάσιμες παλιές .

Μνήμες ενδύθηκες, 

άντεξες κακοκαιρίες μοναξιάς.

Δε ρωτάς, δε ζητάς, δε χωράς, δε ξεχνάς. 

Τα όνειρα κατάσαρκα φοράς

και προχωράς σε ανάδυση καρδιάς.

Στα σκοτάδια των βυθών σου

μια ακτίδα αλήθειας αγαπάς

την κρατάς...

Υπάρχει μια αλήθεια που εχει βολευτεί 

για τα καλά μέσα μου. 

Μόνιμη κάτοικος πια...σαν σκιά  

κρυμμένη στο φως του Κόσμου.  

Κάποιες φορές τρεμοπαίζει 

και θολώνει τις εικόνες...

άλλες φορές περισσεύει και κυλά

αλμυρή και ζεστή, σαν περασμένο καλοκαίρι 

που στέγνωνει στις κοιλάδες της όψης. 

Άλλοτε γινεται βροχή που ζωγραφίζει 

ρυάκια στα τζάμια, ή φύλλο που κυλά

σε φθινοπωρινούς, υγρούς ανέμους. 

Μετά παγώνει στη ματιά, σταματώντας

όποιον τολμά να πλησιάσει...

σαν παγόβουνο...όσο πιο κρυμμένο

 τόσο πιο  επικίνδυνο! Έπειτα λιώνει

λίγο-λίγο..κάθε άνοιξη...και ποτίζει

 και πλημμύριζει...και κυλά ανθίζοντας...

και γίνεται ποτάμι...θάλασσα...

σε μια αιώνια υπόσχεση Καλοκαιριού!...

Στην ώρα τους όλα...!!

Όταν ξεχειλίζει δεν τη σκούπιζω ποτέ...

Θέλω να υπάρχουν ίχνη...

διαδρομές στα ξέφωτα της σκέψης!

Νοιώθω  πως 

αυτή η αλήθεια "κυλάει"...

όπως το φεγγαρόφωτο 

στις θάλασσες, στα ποτάμια! 

Όπως τα όνειρα στις ψυχές! 

Όπως η Αγάπη στις καρδιές! 

Όπως η Ιστορία στον χρόνο! 

Όπως κυλάνε οι προορισμοί 
σε χάρτες που 
δεν έχεις ταξιδέψει! 

Όπως οι Θάλασσες 
στον τόπο μας!...

Κυλάει..αποκαλύπτοντας 
δρόμουςπου χάθηκαν 
σε μάταιες ερήμους...

όπως η Συγνώμη μετά την Αγάπη...

όπως η Έγνοια μετά τη Συμπόνια...

όπως η Αποδοχή μετά την Απόρριψη...!

Μαθαίνουμε να ζούμε τη Ζωή μας

Ίσως πάλι η Ζωή μας μαθαίνει 

πως να ζούμε!.Ζωή χωρίς πρόβα! 

Ατόφια....!! χωρίς να ζητά 

απαντήσεις...μέσα μας όλα

άναρχα τα βήματα...χορογραφία 

μιας εσώτερης μουσικής, 

αυτοσχεδιασμός...!

Όλα κυλάνε...

σαν τον παλμό της καρδιάς...

σαν τον ρυθμό της ανάσας...

αυτή είναι η αλήθεια της Ζωής..!