Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Εκ Βαθέων


Το Δακρυστάλαγμα με τη δροσοσταλίδα
έσμιξαν έγιναν μια σταλαγματια...
αδελφοποιήθηκαν.
Αυτή η δίδυμη σταλαγματιά
πότισε την πετρωμένη καρδιά
κι ένα λουλούδι ξεπετάχτηκε
πρωτόφαντο κι όμορφο
αλλά δίχως όνομα.



Το βάφτισε ο αγέρας
του'δωσε δίδυμο όνομα
Αγάπη και Ανθρωπιά.

Κακά τα ψέμματα..του Γέρου Κόσμου
η Καρδιά καινούργιο αίμα θέλει.

Mεγάλη Κολυμπήθρα τα δάκρυα παιδί μου.






6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πικρή μα και λυτρωτική η αλήθεια!
Καταπληκτικό τραγούδι
Δεν το ήξερα!
Σ ευχαριστώ πολύ :)
Καλό σου βράδυ γλυκιά μου
D.Angel

AERIKO είπε...

Πικρή μα και λυτρωτική έτσι ακριβώς Άγγελε μου.Κανένα ψέμμα δεν προφταίνει να γεράσει..ενώ το ξημέρωμα της αλήθειας καταργεί κάθε αυταπάτη.Αν καταφέρουμε να αλλάξουμε μέσα μας δίνοντας βάση στα μικρά απλά καθημερινά και πολύτιμα τότε ίσως αλλάξει αυτος ο κόσμος.Η πικραμένη ανθρωπιά ποτέ δεν έκανε τα πικρά γλυκά. Την Καλημέρα και την αγάπη μου. :))

Γκρρρρρρρρρ....που είναι η φατσούλα σου...εεε; :)

Ανώνυμος είπε...

Συνεχίζω να φωνάζω την αλήθεια
Μα μου γυρνούν την πλάτη
Αυτό είναι εύκολο...
Πικρή και άσχημη πολλές φορές αλλά πρέπει να λέγεται...όσο κι αν κοστίσει, όσο βαρύ κι αν είναι το τίμημα.

"Η ζωή είναι η πιο λαμπερή αλήθεια"
Ξέρεις τι μου λες;
Ξεχάσαμε να ζούμε, χάσαμε την ουσία και περιπλανιόμαστε άσκοπα...
Λέξεις χωρίς νόημα, πράξεις χωρίς σκοπό και τα συναισθήματα απουσιάζουν...
Η προσπάθεια όμως ανταμείβει τους τολμηρούς κι αυτό είναι άγραφος νόμος...

Καλό απογευματάκι και φιλί. :))

Σε θαύμασα για πολλοστή φορά για το δωράκι που μας έκανες..ματάκια και αυτάκια το χαρήκανε πολύ Μαρία μου !!! :))

AERIKO είπε...

Λία μου...Λίγες λέξεις μόνο..
ΆΞΙΟΝ Εστί το Τίμημα.!!

Τα συναισθήματα δεν απουσιάζουν..απλά πολλές φορές μπλοκάρονται..όταν δεν ακούμε την ψυχή μας και το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας.

Η Ζωή κυλά γοργά..και ανταμοίβει
αυτούς που ανοίγουν την πόρτα τους
στο πρωινό της αλήθειας κρατώντας
μια κούπα καλοσύνη στα χέρια.

Σήμερα έλεγα σε μια φίλη μου που παραπονιόταν ότι χάθηκα...πως σε όλες τις σχέσεις η αμοιβαιότητα είναι η μονη σταθερή αληθεια..της λέω εγω χάθηκα..εσυ..γιατι δεν ήρθες να με βρείς;Αυθόρμητα μ'αγκάλιασε κι εγω χαμογέλασα..ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή.Από αυτές που μένουν...η πραγματικότητα μας είναι ενα ζόρι..όμως πρίν κρίνουμε τον άλλον φίλο ή γνωστό ας μπαίνουμε στη θέση του..έστω για λίγο...Αυτοσαρκάζομαι συνέχεια..αυτο είναι που με δυναμώνει...

Το να παραμένεις ο εαυτός σου και να τα λες χύμα εε...δεν είναι και ότι το καλυτερο για τους άλλους.Όμως επιλογες μας ειναι όλα..και καθε νομισμα εχει 2 όψεις..κάθε επιλογη έχει το τίμημα της..όσο πιο βαρύ τόσο πιο γενναία κι όσο πιο γενναία τόσο πιο αληθινή.Έτσι το βλέπω εγω ... αυτο δεν σημαίνει ότι ειναι και σωστό.

Εμένα μου αρκεί να αγρυπνώ στην κόψη της στιγμής.Η ζωή με δικαιώνει σταθερά..παράπονο δεν έχω.

Καλό Ξημέρωμα Λία μου.Καλύτερα να σου γυρνούν την πλάτη παρα να σε κοιτούν με προσωπεία. :))

Ανώνυμος είπε...

Το τι είναι σωστό το ξέρει καλύτερα ο καθένας για τον εαυτό του...
Πες μου όμως, πόσες ευκαιρίες μπορείς να δώσεις;;
Πόσες φορές να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα;;
Πόσες φορές να το πεις και απάντηση να μην πάρεις;;
Έρχεται στιγμή που κουράζεσαι γιατί καλώς ή κακώς δεν μπορείς μόνο να δίνεις, θέλεις να παίρνεις κιόλας..έστω κι αυτό το λίγο(;;), το πραγματικό χαμόγελο, την ζεστή αγκαλιά.
Τώρα πια λέω πως όταν δεν με ψάχνει κάποιος δεν με θέλει στη ζωή του...παύω να προσπαθώ πλέον.
Κουράστηκα να δίνω κομμάτια του εαυτού μου και να εισπράτω αδιαφορία...και το διαπίστωσα για άλλη μία φορά σήμερα...
Θέλω να πιστεύω στους ανθρώπους που επιλέγω να έχω δίπλα μου, να μπορώ να τους εμπιστευτώ να τους νιώθω..
Πιστεύω στις λέξεις, στο νόημά τους..είναι μία αλήθεια μου...αλλά
απανωτά τα χτυπήμτα τελευταία και δυνατά...

Μείνε όπως είσαι
Μείνε ο εαυτό σου
Και να 'σαι καλά..
Φιλιά..πολλά όμως!!!

AERIKO είπε...

Λία μου...νιώθω την πίκρα σου και ναι..πικραίνεσαι και μια και δυο και εκατοδυο φορες οταν δινεις και οι αλλοι το θεωρούν δεδομενο και ισως βαθια μεσα τους να σε θεωρουν και μαλάκα.Χυμα τα λέω εδω και χρόνια.

Τα Χτυπήματα είναι για να νιωσουμε πως δεν πρεπει να προσδοκουμε καμια ανταποδοση απο κανεναν.Δινουμε τη στιγμη που το νιωθουμε απο καρδιας και παρα την πίκρα της όποιας αχαριστίας ας νιώθουμε πλήρεις και
περηφανοι που ανήκουμε στη φάρα που δίνει.Οι ψυχες που ξεχωρίζουν γνωρίζουν καλα πως η ζεστή αγκαλιά ειναι το πιο απλο αλλα και το πιο πολυτιμο κομμάτι μιας σχέσης.Ο σύντροφος που σε αγκαλιαζει σε ανυποπτη στιγμη ή ο φίλος που σιωπηλα ειναι στα δυσκολα κοντα σου
δεν ειναι απλη υπόθεση.

Και πίστεψε με...δεν έρχεται ποτέ τη στιγμή που το εχεις ανάγκη..ποτε τη στιγμή που πονας πολύ..φτανει παντα σε ανυποπτη στιγμη και απο κει που δεν το περιμενεις..ισως και απο την πικρα σου να εχεις διπλοκλειδωθει και να μην το επιθυμεις πια.

Εμένα που με βλέπεις εδω να γραφω κομμάτια ζωης μου πηρε χρονο ανθρωπους πολυ δικους μου δακρυα
χιλιαδες αγρυπνιες για να αποδεχτω
οτι "θα αγαπω ακόμα και το κενό μέσα μου"

Αυτα που λεω τα πιστευω..ουτε λιβανιζω..ουτε παρηγορώ..ουτε το παιζω καποια μα ουτε και ονειροβατω.

Ότι σε πληγώνει θα το προσπερνας συγχωρώντας το..στην τελικη θα στο πω απλα.Καλυτερα μονη σου παρα μεσα στο συμβιβασμενο νεοελληνικό ψέμμα.

Γιατι οταν εισαι μονος ξερεις που πατας..ξερεις οτι το βραδυ θα κοιμηθεις μονος καθαρα πραγματα...αυτη ειναι μια βαθια ομορφη πραγματικοτητα.Σκέψου μονο πόσοι έλληνες ξυπνούν διπλα σε ενα αγνωστο η μια αγνωστη και μαλιστα με παιδια μεσα στο σπιτι.

Και βέβαια συμφωνούμε απολυτα..οταν καποιος σε θελει στη ζωη του ειναι διπλα σου..και οχι σαν ροζ ονειρο αλλα σε μια απλη καθημερινοτητα..με τη διαφωνια αλλα και με την αγκαλια του.Πραξεις Λια μου πραξεις.!!

Και εσυ να παραμεινεις ο εαυτος σου
να προσπερνας γενναιοδωρα οτι υποτιμα την ψυχη και τη νοημοσυνη σου και θα με θυμηθεις.Μετα τα χτυπηματα θα ερθουν κι οι ανασες.

Ολα ειναι κυκλος...ολα ειναι θεμα χρονου και ενα τελευταιο...στα δυσκολα πρεπει να πεισμωνεις και να μην παραιτεισαι.Η ζωη ανταμοιβει τους μαχητες της.Το εννοω.

Καλο Ξημερωμα Λια μου.Χαμόγελο και Φιλί.:))