Το Ροκ που παίζουν τα μάτια σου

    Mε τις λέξεις αυτές κλείνει οριστικά

    ένας κύκλος,μια περίοδος σιωπής.

    Γι'αυτό είναι σωτήριες.Αποφορτίζουν.

    Μεταφέρουν στις πλάτες τους την απώλεια,

    την ερημιά,το βάρος της απουσίας.

    Σαν ποιήματα που βγήκαν σε ώρες αιχμής.

    Σαν τραγούδια που γράφτηκαν νύχτα.

                      

Αρνητικά που περιμένουν εκτύπωση.

Οι νότες αυτές σηματοδοτούν 

το τέλος μιας εποχής.

Μ'αυτή την έννοια είναι πικρές.

Περικλείουν την αγωνία της.

Το ξεπέρασμα της.

Λειτουργούν σαν εικόνες της

για να θυμίζουν το χρόνο που πέρασε.

Που άφησε το χνάρι του πάνω μας.

Που μετρήθηκε σε βινύλια.

Όλο εκεί στα γνωστά μέρη.

Στα μπάρ,στις πόλεις,στους δρόμους.

Εκεί που η μοναξιά σε χτυπάει 

αλύπητα στα βλέφαρα.

Σαν ψιχάλα.

Κι η τρέλλα στέκεται υπομονετικά,

πάνω απ'όλες τις μέρες

κάνοντας τον έρωτα 

να μοιάζει μαριονέτα.

Οι λέξεις αυτές κοροιδεύουν 

την έως τώρα ισορροπία,

αλλάζουν αφετηρίες,

στέκονται στη γωνιά έτοιμες για

το νέο ξεκίνημα,

αφού η μοναξιά αλλάζει όλες τις φωνές

κάνει κάθε τέλος να μοιάζει με καινούργια αρχή.

Μ'αυτή την έννοια είναι δημιουργικές,ζωογόνες.

Σκαλώνουν στο μεταίχμιο.

Ψαχνουν να βρούν χώρο να απλωθούν.

Να κουρνιασουν στις σιωπές 

που υπάρχουν ανάμεσα μας.

Στα κενά διαστήματα.Για να ριζώσουν.

Εκεί,λίγο μετά τον υψηλό πυρετό,

λίγο πρίν την οριστική ίαση

αναδιπλώνουν τον πόνο.

Μουντά,ανυπόμονα,σαν ροκ μπαλάντα.

Γιατί ροκ δεν είναι μόνο τα τραγούδια.

Είναι και ο ήλιος που κρέμεται σε απόκρημνες πλαγιές.

Τα άδεια ποτήρια.

Τα κοντομάνικα μακό στην καρδιά του χειμώνα.

Ενα βιβλίο χωρίς ιστορίες.

Το σπασμένο μπρελόκ σου.

Το ροκ που παίζουν τα μάτια σου.

Σταύρος Σταυρόπουλος